Hollywamsterdam

De laatste volledige dag in Amerika. Jammer. En hoe ga je zo'n dag invullen? Wij gingen naar Hollywood. Vooral omdat we er nu zo dichtbij waren. Het ontbijt was nog wat kariger dan gisteren, want nu was het brood op en de yoghurt ook bijna. Daarna op ons gemak in de auto op weg naar Hollywood. Daarvoor reden we weer over route 66, maar daar merkte je nu echt helemaal niks van.

Onderweg kwamen we langs Beverly Hills en Melrose. Wel hele bekende namen. West Hollywood zag er op zich wel aardig uit. Hollywood was meer vergane glorie. We parkeerden vlakbij de straat waar het dan allemaal te doen was en daar moesten we flink voor betalen. Nog steeds niet zo duur als in Nederland, maar wel de duurste plek van de hele vakantie. Meteen begonnen de sterren met onbekende beroemdheden, striptenten en tatooshops. Was dit nu het beroemde Hollywood?

Ondertussen moest ik enorm plassen en normaal struikel je over de Starbucks, maar deze keer dus niet. Dan maar een echt Amerikaans cafe in: TV's aan de plafonds met sport en harde muziek.We gingen buiten zitten en bestelden voor de kinderen sinas en voor ons koffie. Na vijf minuten hoorden we dat we pech hadden. Ik was ondertussen wezen plassen, dus kon elke tegenslag weer aan. De koffie was op. Dan maar thee, maar met gechloreerd water is dat, achteraf gezien, niet de meest lekkere bak. Maar wat kon mij nog deren? Ik had geplast!

Weer op weg werd het steeds drukker. Dat betekent meestal dat er wat te zien is. En dat was ook zo. We waren bij het Chinese Theatre, waar altijd de Oscars worden uitgedeeld. Daarvoor geen stenen sterren, maar handen en voeten in het cement. Van Fred Astaire tot Donald Duck. Ook overal levende Elvissen, Transformers, Spidermannen, Supermannen met wie je voor een flinke fooi op de foto kan. Wij trappen daar niet in, maar wat doe je als vijfjarige als Spongebob je vraagt of je op de foto wilt? Je vraagt papa of die even een foto maakt! En dan mag ik uitleggen waarom ik dat niet doe...

Bij Shrek en een echte transformer konden we wel een foto maken. Daarna liepen we weer naar de auto en gingen we op weg naar de Tarpits. Een plas waaruit teer van de boden komt en veel methaan. Het stinkt er dan ook behoorlijk en het blubt als een bezetene. Ze hebben daar een mammoet in drijven en eentje met een jong aan de kant. Een nogal dramatisch gezicht, want Lieve en Jens raakten er maar niet over uitgepraat en uitgevraagd.

Daarna bij de Target boodschappen gedaan, zodat we 's avonds aan het strand broodjes hamburger konden eten en via Beverly Hills en UCLA weer naar Santa Monica. UCLA omdat we toch maar even met navigatie naar huis gingen. Zonder kaart op de bonnefooi is wel leuk, maar niet echt gericht.

Eenmaal in het hotel zijn de kinderen gaan zwemmen en hebben wij de koffers ingepakt voor de terugreis. Dat was een uurtje rommelen en daarna riepen we de kinderen naar binnen. Jens hoefde niet geroepen te worden, want die was net uitgegleden over de stoep en kwam toch al aanlopen.

Na het hamburger bakken boven een enorme gasvlam zijn we naar het strand gelopen en daar het dekentje neergelegd. Het was wel wat fris door de wind, maar met de zon erbij was het nog wel lekker. Maar de zon ging onder en toen werd het erg koud. Dus tijd om alle spullen in te pakken en in de vuilnisbak te gooien. De deken en de borden namen we niet mee terug. Daarna moe en toch ook wel wat teleurgesteld omdat het bijna afgelopen is naar bed gegaan.

De volgende ochtend hadden we tijd genoeg om te ontbijten. Dat deden we dan ook op ons gemak en vervolgens was het tijd om de auto in te gaan leveren. Dus weer op weg, maar nu naar het vliegveld. De navigatie bracht ons keurig. Dat had ik echt nooit gevonden (vliegveld wel, maar het verhuurbedrijf niet). Na de auto over een spijkermat gereden te hebben kon alles uit de auto en stapten we in de bus die ons naar de terminal bracht.

Het inchecken ging redelijk vlot (de incheckpalen werkten niet bij allevier) en de vlucht eigenlijk ook wel. Het eten was weer waardeloos, maar dat schijnt zo te horen denk ik.

Wat een enorme mooie reis is het geweest en we gaan zeker nog eens! Maar dan waarschijnlijk net iets anders. LA en de Grand Canyon hebben we gezien, maar die hoek hoeven we voorlopig niet meer naar toe. Utah met zijn parken is nog niet van ons af en we willen ook heel erg graag naar Yellowstone. Daar moet toch wel een mooie reis van te maken zijn? Nu eerst maar eens nagenieten van deze fantastische reis.

It's a small world

De wekker ging erg vroeg. Moest ook wel, want we wilden echt op tijd in Disney zijn en dat park ligt zo ongeveer aan de andere kant van de stad. En we moesten ook nog tanken. Het ontbijt was wat karig: de restjes uit de tassen en de koelbox opgegeten. Maar qua calorieën was het weer wel voldoende.

Een paar blokken verder was een tankstation en daar moest ik binnen betalen. Niet erg, ging de vorige keer in Kingman ook goed. Maar nu toch even niet. Er kwam geen benzine uit de slang en er stond ook geen druk op. Volgens de bediende lag het aan mij. Ik deed van alles verkeerd. Een collega kwam erbij en die gaf aan dat de slang weer teruggehangen moest worden. Uitkomst was dat nu ook de transactie was afgesloten. Oftewel: ik mijn geld kwijt en geen benzine rijker. Dacht het niet. Ineens kwam ook de baas erbij met mijn bonnetje. Of ik geen Engels begreep. Nou dat begreep ik prima. Ik pakte het bonnetje met mijn krabbel erop en ik ben gegaan. Mijn eerste en enige ruzie in Amerika en het sterke idee dat ze me een oor wilden aannaaien. De volgende pomp heeft me verder prima geholpen gelukkig.

Met de nodige stoom uit mijn oren draaiden we de snelweg weer op. Nu richting het zuiden van de stad. De route zou zo'n 50 minuten in beslag nemen volgende de routeplanner, maar dan wordt geen rekening gehouden met file. En die hadden we ook niet! Dus keurig op tijd kwamen we aan bij Disney. Daar werden we met 8 banen tegelijk de parkeergarage ingeleid en buiten stonden trams te wachten om ons naar de ingang te brengen. Prima geregeld! Kunnen ze in de Efteling nog wat van leren.

Bij de ingang werd onze tas gecontroleerd op eten en wapens en toen mochten we naar binnen. Onze eerste keer in een Disneypark en het ziet er echt heel erg leuk, verzorgd en mooi uit! Eerst maar naar de Matterhorn Blitz gegaan: een achtbaan waar Jens zeker in mag en die behoorlijk druk kan worden. En druk zou het worden. Het is ten slotte zaterdag.
Ons geluk was dat we vroeg waren en de Amerikanen houden niet van vroeg. De eerste paar uren hadden we dus vrij spel. We konden dus op ons gemak door Toontown lopen en een show kijken. Toen we Adventureland inliepen was het wel druk geworden. Bij de Big Thunder Mountain moesten we ongeveer een uur wachten. Dat was ook meteen het langst, want we gingen nu de fastpass gebruiken. Wisten wij veel...

We hebben lang niet alle attracties kunnen doen. Dat kwam vooral door de drukte, maar ook door de omvang van het park. Wat mij opviel waren de enorme aantallen eettentjes overal en de souvenirwinkels in alle soorten en maten: van prullen tot glaskunst. Het was er allemaal.

De hitte was er ook. En behoorlijk! En met ons wat magere ontbijt waren we ook vrij snel appelig. Tijd om te eten dus. We vonden een restaurantje waar we voor een redelijke prijs wat konden eten wat ook nog lekker leek, want die sandwiches kwamen zo ondertussen mijn neus uit. Kip met aardappel en flink wat drinken. Dat was wat we nodig hadden. De schoonmaker maakte ook nog een praatje met ons en vertelde dat we om mee te nemen een papieren beker konden vullen met water als we dat wilden. Ook kwam hij met een stapel buttons aan toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen. Was hij ook eens geweest. In Schiedam. Voor de jenever? vroeg ik en een grijns van oor tot oor was het antwoord. En dus ook die buttons.

Toen we na het eten en de plaspauze in de rij stonden voor de vliegtuigjes werd het ook steeds drukker voor de parade en ineens begon de muziek. Wij kijken elkaar aan, want wat doe je: bijna kun je in de vliegtuigjes, maar die parade is eenmalig. Toch maar uit de rij en weer een plekje zoeken tussen het volk om naar de parade te kijken. Jens bij mij in mijn nek en Lieve nam het fototoestel voor een vlammende fotoreportage. Een parade is wel leuk om te zien. Allemaal bekende Disneyfiguren en ook de wat minder bekende. Want de kinderen kenden bijvoorbeeld Mary Poppins niet. Was er wel. Het zag er allemaal erg gelikt uit en het duurde ook niet te lang. Wel zo prettig.

Daarna weer door, maar nu richting Tomorowland. Daar was Star Wars. Alleen het wachten was al leuk! De rit zelf was een 3D-flightsimulator. We zijn door alle films gevlogen. Heel erg leuk! Na nog wat attracties en rondlopen werden we steeds vermoeider en de vuurwerkshow kwam. Daar hebben we nog op gewacht en onszelf tussen het publiek gewurmd. Die vuurwerkshow is de mooiste die ik ooit gezien heb. Het was zo'n beetje een kruising tussen een professioneel vuurwerk hier en die Gandalf voor Bilbo gaf voor zijn verjaardag in In de ban van de Ring. Bijvoorbeeld pijlen die uiteenspatten in de vorm van een ster of hartje.

Daarna met twee huilende kinderen door een souvenirwinkeltje en weer in de tram terug naar de auto. Disney smaakte naar meer! Alleen dan in Parijs. Dat is een stuk goedkoper dan een dag hier in LA.
Als bonus kregen we nog een enorme file waar we twee uur over deden. De oorzaak waren werkzaamheden en Los Angelos die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en nooit van ritsen hadden gehoord. Puinhoop op de weg dus, met bij elke wegversmalling een politiewagen. Ben blij dat wij bij ons ons werk normaal kunnen doen.

Iedereen was zo moe dat we meteen naar bed gingen en als een blok in slaap zijn gevallen. Het was ook midden in de nacht ondertussen.

LA here we come

We konden rustig opstaan vandaag. De rit was maar kort en we zouden de stad niet uit hoeven: 60 mijl naar downtown. Zo'n 120 kilometer naar Santa Monica. De zon stond al scherp te branden toen we onze stenen tipi uitkwamen. En toch was het nog redelijk vroeg; zo'n half negen. Dit zou wel weer zo'n dagje worden. De heuvels in de omgeving waren, net als gisteren, nauwelijks te zien. Ach, da's jammer, maar niets aan te doen.

Na wat cruesli als ontbijt en wat bakken koffie, gemaakt op het bommetje naast de auto, reden we het terrein af om weer Route 66 te volgen. Deze moesten we nog zo'n 5 mijl afrijden tot aan de snelweg. Deze meteen weer af bij de eerstvolgende afrit naar onze tussenbestemming: de grootste outletcenter die ik ooit gezien heb.

Meer dan 200 winkels en alles mooi overdekt. Niet zo'n mooi centrum trouwens, maar dus wel met veel winkels. We wilden nog wat kleren voor mij en Lieve halen en voor Laura ook als we iets zouden vinden. En dat is gelukt. Ook die tas die we in Las Vegas voor onze neus zagen weggaan hadden ze hier nog staan. En...er was een Disneystore. We dachten slim te zijn en hier alvast een knuffel voor de kinderen te gaan halen. En dat was ook slim. 7 a 8 dollar voor een knuffel die later tussen de 25 en 30 dolar bleken te kosten. Nadeel was wel dat we met twee knuffels de man de winkel weer uitgingen. De lunch was bij zo'n bunkerschuur in de outlet. Wel lekkere sandwiches en salades. De focaccia's werden live voor ons gebakken. Maar zo eten aan een vies tafeltje in zo'n lawaaierige hal is toch niet echt ons ding.

 Daarna weer op weg. We draaiden meteen de snelweg op en deze moesten we dus mijlenlang volgen. De smog was enorm. De stad en de omringende heuvels waren niet te zien. Toen we de wolkenkrabbers van downtown zagen, reden we ook meteen de file in. Die duurde behoorlijk lang, maar dat was niet zo erg. Tijd zat. De navigatie leidde ons redelijk goed door het verkeer en ineens zagen we weer de zee. tussen de palmbomen was het ineens blauw. En we waren er ook meteen!

Ons hotel lag 1 blok van de zee af. En het was de ruimste die we de hele vakantie gezien hadden. Laura en ik hadden zelfs onze eigen slaapkamer en er was een keuken. Prima geregeld dus. Alleen geen internet. Nadat we alles hadden uitgepakt besloten we via de zee naar 3th street te lopen. Dat was volgens de boekjes en de ingewijden de plek waar je mensen kon kijken, leuke winkeltjes trof en ook eettentjes.

Het was wat omlopen naar het strand, want hoewel we er bovenop zaten: we zaten er letterlijk boven. Boven op een klif van zo'n 20 meter over de hele lengte van het strand. We moesten op zoek naar een trap en een loopbrug over Highway 101 (de toeristische route langs de kust naar San Francisco. Die brug konden we bereiken door een stukje door een park te lopen, met alle figuren die je kent van de plaatjes: skaters, mannen die in slowmotion karate stonden te doen enz. Het zand was wat minder geel en korreliger (grover) dan het Noorzeestrand en er waren veel meer grote meeuwen die aan het schooien waren. En natuurlijk de onmiskenbare strandwachtershuisjes. De golven waren behoorlijk hoog, maar niet hoog genoeg om te surfen en we keken uit op Santa Monica Pier. En daar wilden de kinderen wel naar toe...Wij niet. We gaan morgen al naar Disney. Dan maar pootje baden moeten ze gedacht hebben en niet veel later liep Lieve met een natte broek weer over het strand naar een douchegebouw. Ze had de golf iets verkeerd ingeschat. Bij de douches konden de kinderen het zand van de voeten wassen en trokken we onze schoenen weer aan.

Weer de trap op en de klif op om boven vrij snel alweer bij 3th street uit te komen. Die straat ziet er best leuk uit: de bekende bouwstijl en geen verkeer. Wel veel straattheater en een groep van Hare Chrisna die ons toch wel wilden bekeren. Maar ook blanke buikdansereswanabees en goede zangers. Daar kwamen we ook een pizza-restaurant tegen die er wel aardig uitzag.

Er was gelukkig nog een plekje en achterin konden we gaan zitten. De ober maakte een praatje en dacht dat we uit Denemarken kwamen. Toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen vroeg hij weer wat we daar spraken: Dutch. Dus we kregen een wondermooie "gutenabend". Een rood hoofd en verontschuldigingen toen hij hoorde dat dat Duits was. Ach, we hadden ons lachmomentje van de dag weer gehad. En ik kreeg mijn eerste tapbier van de vakantie: een Flat Tire Pale Ale. Wel lekker.

De pizza's waren trouwens ook prima! Na het eten liepen we weer over de straat terug naar ons hotel. Weer dezelfde straatfiguren, maar nu op een andere plek en op het eind van de straat was nog een modeshow. Dat wilden de kinderen wel eens even zien. Maar de zon was weg en de wind stak op van zee. Zo zonder jas was dat best wel koud, dus we liepen een blok door en daar was ons hotel alweer. Daar de kinderen snel met de nieuwe knuffels in bed gelegd en daarna zelf ook naar bed. Morgen vroeg eruit voor Disney!