Hollywamsterdam

De laatste volledige dag in Amerika. Jammer. En hoe ga je zo'n dag invullen? Wij gingen naar Hollywood. Vooral omdat we er nu zo dichtbij waren. Het ontbijt was nog wat kariger dan gisteren, want nu was het brood op en de yoghurt ook bijna. Daarna op ons gemak in de auto op weg naar Hollywood. Daarvoor reden we weer over route 66, maar daar merkte je nu echt helemaal niks van.

Onderweg kwamen we langs Beverly Hills en Melrose. Wel hele bekende namen. West Hollywood zag er op zich wel aardig uit. Hollywood was meer vergane glorie. We parkeerden vlakbij de straat waar het dan allemaal te doen was en daar moesten we flink voor betalen. Nog steeds niet zo duur als in Nederland, maar wel de duurste plek van de hele vakantie. Meteen begonnen de sterren met onbekende beroemdheden, striptenten en tatooshops. Was dit nu het beroemde Hollywood?

Ondertussen moest ik enorm plassen en normaal struikel je over de Starbucks, maar deze keer dus niet. Dan maar een echt Amerikaans cafe in: TV's aan de plafonds met sport en harde muziek.We gingen buiten zitten en bestelden voor de kinderen sinas en voor ons koffie. Na vijf minuten hoorden we dat we pech hadden. Ik was ondertussen wezen plassen, dus kon elke tegenslag weer aan. De koffie was op. Dan maar thee, maar met gechloreerd water is dat, achteraf gezien, niet de meest lekkere bak. Maar wat kon mij nog deren? Ik had geplast!

Weer op weg werd het steeds drukker. Dat betekent meestal dat er wat te zien is. En dat was ook zo. We waren bij het Chinese Theatre, waar altijd de Oscars worden uitgedeeld. Daarvoor geen stenen sterren, maar handen en voeten in het cement. Van Fred Astaire tot Donald Duck. Ook overal levende Elvissen, Transformers, Spidermannen, Supermannen met wie je voor een flinke fooi op de foto kan. Wij trappen daar niet in, maar wat doe je als vijfjarige als Spongebob je vraagt of je op de foto wilt? Je vraagt papa of die even een foto maakt! En dan mag ik uitleggen waarom ik dat niet doe...

Bij Shrek en een echte transformer konden we wel een foto maken. Daarna liepen we weer naar de auto en gingen we op weg naar de Tarpits. Een plas waaruit teer van de boden komt en veel methaan. Het stinkt er dan ook behoorlijk en het blubt als een bezetene. Ze hebben daar een mammoet in drijven en eentje met een jong aan de kant. Een nogal dramatisch gezicht, want Lieve en Jens raakten er maar niet over uitgepraat en uitgevraagd.

Daarna bij de Target boodschappen gedaan, zodat we 's avonds aan het strand broodjes hamburger konden eten en via Beverly Hills en UCLA weer naar Santa Monica. UCLA omdat we toch maar even met navigatie naar huis gingen. Zonder kaart op de bonnefooi is wel leuk, maar niet echt gericht.

Eenmaal in het hotel zijn de kinderen gaan zwemmen en hebben wij de koffers ingepakt voor de terugreis. Dat was een uurtje rommelen en daarna riepen we de kinderen naar binnen. Jens hoefde niet geroepen te worden, want die was net uitgegleden over de stoep en kwam toch al aanlopen.

Na het hamburger bakken boven een enorme gasvlam zijn we naar het strand gelopen en daar het dekentje neergelegd. Het was wel wat fris door de wind, maar met de zon erbij was het nog wel lekker. Maar de zon ging onder en toen werd het erg koud. Dus tijd om alle spullen in te pakken en in de vuilnisbak te gooien. De deken en de borden namen we niet mee terug. Daarna moe en toch ook wel wat teleurgesteld omdat het bijna afgelopen is naar bed gegaan.

De volgende ochtend hadden we tijd genoeg om te ontbijten. Dat deden we dan ook op ons gemak en vervolgens was het tijd om de auto in te gaan leveren. Dus weer op weg, maar nu naar het vliegveld. De navigatie bracht ons keurig. Dat had ik echt nooit gevonden (vliegveld wel, maar het verhuurbedrijf niet). Na de auto over een spijkermat gereden te hebben kon alles uit de auto en stapten we in de bus die ons naar de terminal bracht.

Het inchecken ging redelijk vlot (de incheckpalen werkten niet bij allevier) en de vlucht eigenlijk ook wel. Het eten was weer waardeloos, maar dat schijnt zo te horen denk ik.

Wat een enorme mooie reis is het geweest en we gaan zeker nog eens! Maar dan waarschijnlijk net iets anders. LA en de Grand Canyon hebben we gezien, maar die hoek hoeven we voorlopig niet meer naar toe. Utah met zijn parken is nog niet van ons af en we willen ook heel erg graag naar Yellowstone. Daar moet toch wel een mooie reis van te maken zijn? Nu eerst maar eens nagenieten van deze fantastische reis.

It's a small world

De wekker ging erg vroeg. Moest ook wel, want we wilden echt op tijd in Disney zijn en dat park ligt zo ongeveer aan de andere kant van de stad. En we moesten ook nog tanken. Het ontbijt was wat karig: de restjes uit de tassen en de koelbox opgegeten. Maar qua calorieën was het weer wel voldoende.

Een paar blokken verder was een tankstation en daar moest ik binnen betalen. Niet erg, ging de vorige keer in Kingman ook goed. Maar nu toch even niet. Er kwam geen benzine uit de slang en er stond ook geen druk op. Volgens de bediende lag het aan mij. Ik deed van alles verkeerd. Een collega kwam erbij en die gaf aan dat de slang weer teruggehangen moest worden. Uitkomst was dat nu ook de transactie was afgesloten. Oftewel: ik mijn geld kwijt en geen benzine rijker. Dacht het niet. Ineens kwam ook de baas erbij met mijn bonnetje. Of ik geen Engels begreep. Nou dat begreep ik prima. Ik pakte het bonnetje met mijn krabbel erop en ik ben gegaan. Mijn eerste en enige ruzie in Amerika en het sterke idee dat ze me een oor wilden aannaaien. De volgende pomp heeft me verder prima geholpen gelukkig.

Met de nodige stoom uit mijn oren draaiden we de snelweg weer op. Nu richting het zuiden van de stad. De route zou zo'n 50 minuten in beslag nemen volgende de routeplanner, maar dan wordt geen rekening gehouden met file. En die hadden we ook niet! Dus keurig op tijd kwamen we aan bij Disney. Daar werden we met 8 banen tegelijk de parkeergarage ingeleid en buiten stonden trams te wachten om ons naar de ingang te brengen. Prima geregeld! Kunnen ze in de Efteling nog wat van leren.

Bij de ingang werd onze tas gecontroleerd op eten en wapens en toen mochten we naar binnen. Onze eerste keer in een Disneypark en het ziet er echt heel erg leuk, verzorgd en mooi uit! Eerst maar naar de Matterhorn Blitz gegaan: een achtbaan waar Jens zeker in mag en die behoorlijk druk kan worden. En druk zou het worden. Het is ten slotte zaterdag.
Ons geluk was dat we vroeg waren en de Amerikanen houden niet van vroeg. De eerste paar uren hadden we dus vrij spel. We konden dus op ons gemak door Toontown lopen en een show kijken. Toen we Adventureland inliepen was het wel druk geworden. Bij de Big Thunder Mountain moesten we ongeveer een uur wachten. Dat was ook meteen het langst, want we gingen nu de fastpass gebruiken. Wisten wij veel...

We hebben lang niet alle attracties kunnen doen. Dat kwam vooral door de drukte, maar ook door de omvang van het park. Wat mij opviel waren de enorme aantallen eettentjes overal en de souvenirwinkels in alle soorten en maten: van prullen tot glaskunst. Het was er allemaal.

De hitte was er ook. En behoorlijk! En met ons wat magere ontbijt waren we ook vrij snel appelig. Tijd om te eten dus. We vonden een restaurantje waar we voor een redelijke prijs wat konden eten wat ook nog lekker leek, want die sandwiches kwamen zo ondertussen mijn neus uit. Kip met aardappel en flink wat drinken. Dat was wat we nodig hadden. De schoonmaker maakte ook nog een praatje met ons en vertelde dat we om mee te nemen een papieren beker konden vullen met water als we dat wilden. Ook kwam hij met een stapel buttons aan toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen. Was hij ook eens geweest. In Schiedam. Voor de jenever? vroeg ik en een grijns van oor tot oor was het antwoord. En dus ook die buttons.

Toen we na het eten en de plaspauze in de rij stonden voor de vliegtuigjes werd het ook steeds drukker voor de parade en ineens begon de muziek. Wij kijken elkaar aan, want wat doe je: bijna kun je in de vliegtuigjes, maar die parade is eenmalig. Toch maar uit de rij en weer een plekje zoeken tussen het volk om naar de parade te kijken. Jens bij mij in mijn nek en Lieve nam het fototoestel voor een vlammende fotoreportage. Een parade is wel leuk om te zien. Allemaal bekende Disneyfiguren en ook de wat minder bekende. Want de kinderen kenden bijvoorbeeld Mary Poppins niet. Was er wel. Het zag er allemaal erg gelikt uit en het duurde ook niet te lang. Wel zo prettig.

Daarna weer door, maar nu richting Tomorowland. Daar was Star Wars. Alleen het wachten was al leuk! De rit zelf was een 3D-flightsimulator. We zijn door alle films gevlogen. Heel erg leuk! Na nog wat attracties en rondlopen werden we steeds vermoeider en de vuurwerkshow kwam. Daar hebben we nog op gewacht en onszelf tussen het publiek gewurmd. Die vuurwerkshow is de mooiste die ik ooit gezien heb. Het was zo'n beetje een kruising tussen een professioneel vuurwerk hier en die Gandalf voor Bilbo gaf voor zijn verjaardag in In de ban van de Ring. Bijvoorbeeld pijlen die uiteenspatten in de vorm van een ster of hartje.

Daarna met twee huilende kinderen door een souvenirwinkeltje en weer in de tram terug naar de auto. Disney smaakte naar meer! Alleen dan in Parijs. Dat is een stuk goedkoper dan een dag hier in LA.
Als bonus kregen we nog een enorme file waar we twee uur over deden. De oorzaak waren werkzaamheden en Los Angelos die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en nooit van ritsen hadden gehoord. Puinhoop op de weg dus, met bij elke wegversmalling een politiewagen. Ben blij dat wij bij ons ons werk normaal kunnen doen.

Iedereen was zo moe dat we meteen naar bed gingen en als een blok in slaap zijn gevallen. Het was ook midden in de nacht ondertussen.

LA here we come

We konden rustig opstaan vandaag. De rit was maar kort en we zouden de stad niet uit hoeven: 60 mijl naar downtown. Zo'n 120 kilometer naar Santa Monica. De zon stond al scherp te branden toen we onze stenen tipi uitkwamen. En toch was het nog redelijk vroeg; zo'n half negen. Dit zou wel weer zo'n dagje worden. De heuvels in de omgeving waren, net als gisteren, nauwelijks te zien. Ach, da's jammer, maar niets aan te doen.

Na wat cruesli als ontbijt en wat bakken koffie, gemaakt op het bommetje naast de auto, reden we het terrein af om weer Route 66 te volgen. Deze moesten we nog zo'n 5 mijl afrijden tot aan de snelweg. Deze meteen weer af bij de eerstvolgende afrit naar onze tussenbestemming: de grootste outletcenter die ik ooit gezien heb.

Meer dan 200 winkels en alles mooi overdekt. Niet zo'n mooi centrum trouwens, maar dus wel met veel winkels. We wilden nog wat kleren voor mij en Lieve halen en voor Laura ook als we iets zouden vinden. En dat is gelukt. Ook die tas die we in Las Vegas voor onze neus zagen weggaan hadden ze hier nog staan. En...er was een Disneystore. We dachten slim te zijn en hier alvast een knuffel voor de kinderen te gaan halen. En dat was ook slim. 7 a 8 dollar voor een knuffel die later tussen de 25 en 30 dolar bleken te kosten. Nadeel was wel dat we met twee knuffels de man de winkel weer uitgingen. De lunch was bij zo'n bunkerschuur in de outlet. Wel lekkere sandwiches en salades. De focaccia's werden live voor ons gebakken. Maar zo eten aan een vies tafeltje in zo'n lawaaierige hal is toch niet echt ons ding.

 Daarna weer op weg. We draaiden meteen de snelweg op en deze moesten we dus mijlenlang volgen. De smog was enorm. De stad en de omringende heuvels waren niet te zien. Toen we de wolkenkrabbers van downtown zagen, reden we ook meteen de file in. Die duurde behoorlijk lang, maar dat was niet zo erg. Tijd zat. De navigatie leidde ons redelijk goed door het verkeer en ineens zagen we weer de zee. tussen de palmbomen was het ineens blauw. En we waren er ook meteen!

Ons hotel lag 1 blok van de zee af. En het was de ruimste die we de hele vakantie gezien hadden. Laura en ik hadden zelfs onze eigen slaapkamer en er was een keuken. Prima geregeld dus. Alleen geen internet. Nadat we alles hadden uitgepakt besloten we via de zee naar 3th street te lopen. Dat was volgens de boekjes en de ingewijden de plek waar je mensen kon kijken, leuke winkeltjes trof en ook eettentjes.

Het was wat omlopen naar het strand, want hoewel we er bovenop zaten: we zaten er letterlijk boven. Boven op een klif van zo'n 20 meter over de hele lengte van het strand. We moesten op zoek naar een trap en een loopbrug over Highway 101 (de toeristische route langs de kust naar San Francisco. Die brug konden we bereiken door een stukje door een park te lopen, met alle figuren die je kent van de plaatjes: skaters, mannen die in slowmotion karate stonden te doen enz. Het zand was wat minder geel en korreliger (grover) dan het Noorzeestrand en er waren veel meer grote meeuwen die aan het schooien waren. En natuurlijk de onmiskenbare strandwachtershuisjes. De golven waren behoorlijk hoog, maar niet hoog genoeg om te surfen en we keken uit op Santa Monica Pier. En daar wilden de kinderen wel naar toe...Wij niet. We gaan morgen al naar Disney. Dan maar pootje baden moeten ze gedacht hebben en niet veel later liep Lieve met een natte broek weer over het strand naar een douchegebouw. Ze had de golf iets verkeerd ingeschat. Bij de douches konden de kinderen het zand van de voeten wassen en trokken we onze schoenen weer aan.

Weer de trap op en de klif op om boven vrij snel alweer bij 3th street uit te komen. Die straat ziet er best leuk uit: de bekende bouwstijl en geen verkeer. Wel veel straattheater en een groep van Hare Chrisna die ons toch wel wilden bekeren. Maar ook blanke buikdansereswanabees en goede zangers. Daar kwamen we ook een pizza-restaurant tegen die er wel aardig uitzag.

Er was gelukkig nog een plekje en achterin konden we gaan zitten. De ober maakte een praatje en dacht dat we uit Denemarken kwamen. Toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen vroeg hij weer wat we daar spraken: Dutch. Dus we kregen een wondermooie "gutenabend". Een rood hoofd en verontschuldigingen toen hij hoorde dat dat Duits was. Ach, we hadden ons lachmomentje van de dag weer gehad. En ik kreeg mijn eerste tapbier van de vakantie: een Flat Tire Pale Ale. Wel lekker.

De pizza's waren trouwens ook prima! Na het eten liepen we weer over de straat terug naar ons hotel. Weer dezelfde straatfiguren, maar nu op een andere plek en op het eind van de straat was nog een modeshow. Dat wilden de kinderen wel eens even zien. Maar de zon was weg en de wind stak op van zee. Zo zonder jas was dat best wel koud, dus we liepen een blok door en daar was ons hotel alweer. Daar de kinderen snel met de nieuwe knuffels in bed gelegd en daarna zelf ook naar bed. Morgen vroeg eruit voor Disney!

Bomen met cactussen erop

Er stond voor vandaag een lange rit voor de boeg. Van Kingman naar San Bernardino zou alleen over de snelweg al meer dan 4,5 uut reistijd vragen. En we wilden niet over de snelweg. Gisterenavond hadden we alle spullen weer ingepakt en de spullen voor vanavond in een koffer gedaan, zodat we na de rit niet alles weer uit de auto gehaald hoeft te worden.

Om half zeven ging de wekker en dat is toch best vroeg. Zeker als je in een prettige kamer verblijft en 's avonds niet meteen bent gaan slapen...
De kinderen kregen we er best makkelijk uit, hoewel ze een nomadenbestaan steeds minder lijkt te bevallen. Ik denk dat het vooruitzicht van het ontbijt meehielp.

En dat ontbijt, ook daar was niks mis mee: scrambled eggs, worsten, jus, warme havermoutpap, geroosterd brood, cakejes in alle vormen en maten, vruchtenyoghurt, muesli en cereals, koffie, halfvolle en volle melk, sappen en bovenal een wafelijzer waar de kinderen zelf een wafel konden bakken. En dat deden ze dus ook! Of het echt lekker was weet ik niet, want ze hebben allebei weinig gegeten. Wel veel gedronken.

Na nog twee koffie in een beker met deksel meegepakt te hebben, zijn we nog een keer teruggegaan naar de kamer voor de laatste sanitaire handelingen en de laatste spulletjes te pakken. Ook nog even tanken en weg waren we.

We hadden gisterenavond besloten om niet via Oatman te rijden, maar gewoon de interstate 40 te volgen richting Calfornie. Dat scheelde 45 minuten reistijd en de nodige stoptijden. We hadden zo meer tijd in Joshua Tree National Park. Wel jammer, want het schijnt een erg mooie route te zijn. Maar als we iets geleerd hebben tijdens het rijden door Amerika, dan is het toch wel om keuzes te maken. Je kunt niet alles zien...

Enfin, wij over de snelweg door de woestijn. Dat was lang niet saai en al redelijk snel bereikten we de grens met Californie. Snel hadden we onze groente en fruit uit het zicht gehaald, want je mag geen groente of fruit importeren. We werden aangehouden en er werd gevraagd of we misschien van de Grand Canyon af kwamen. Toen ik zei dat we uit Kingman kwamen mochten we doorrijden.

Vrijwel meteen sloegen we van de snelweg af en reden we een oud stukje van Route 66 op. Dat was echter maar een mijl lang en daarna sloegen we linksaf. Verder de woestijn in. Eerst was de weg leuk bochtig, maar daarna mijlenlang rechtdoor. Op zo'n recht stuk zag ik vlak boven ons een arend vliegen, dus ik zoek of dat beest een witte kop heeft (niet overigens), ziet Laura ineens een coyote aan de kant van de weg! Heb ik weer gemist...

De route door de woestijn was lang, maar eigenlijk niet saai. Er was voldoende te zien in het landschap aan cactussen, aparte struiken, spoorbanen, overstekende reptielen, mooie vergezichten en af en toe een flauwe bocht. Ondertussen schommelde de temperatuur al rond de 100 graden (da's zo'n 39 graden Celcius) en het was pas rond tien uur! Rond 11 uur was het ongeveer even warm en kwamen we in de richting van de Interstate 10. Deze moesten we op, richting Los Angeles.

Na weer een tijdje op die snelweg gereden te hebben, sloegen we af. We hadden eerder de navigatie uitgezet, want die stuurde ons via de noordkant Josha Tree National Park in, terwijl wij via de zuidkant wilden. Op zich geen probleem, maar de navigatie bleef dus mijlenlang roepen dat we moesten omkeren. Toen waren we hem even beu. Maar later op de snelweg misten we hem toch wel, want je kunt zo beter inschatten hoever je nog moet. Daarom dus van de snelweg af om het ding weer aan te zetten. Bleek dat we de volgende afslag moesten hebben.

Eenmaal van de snelweg af veranderde het landschap snel. Het werd een hele mooie woestijn, met prachtige planten, cactussen en rotsen. Het park kwam dus snel dichterbij en ineens waren we bij de ingang. Geen poortje waar je je kaart moest laten zien en waar je een kaartje en krantje van het park krijgt. Helemaal niks. En dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. Enkele mijlen verderop kwamen we wel bij een bezoekerscentrum en hebben we de kinderen uit de auto gesleurd om daar even naar binnen te gaan. Als we rijden kijken ze niet zo naar buiten. Lieve kijkt vooral filpjes op de Ipad en Jens slaapt, speelt wat op de Ninteno of doost wat voor zich uit. En het maakt niet uit waar we rijden.

In het bezoekerscentrum een kaartje en krant gehaald en even snel rondgekeken. Deze was nogal spartaans uitgevoerd, als je hem vergelijkt met de andere bezoekerscentra. Dus maar weer naar buiten en daar de warmte opgezogen en naar de botanische tuin gelopen. Dat laatste was niet zo interessant. De omgeving was mooier. Dus maar weer in de auto en het park verder ingereden,

Na mijlen niemand tegen te zijn gekomen in deze woestijn kwamen we bij een splitsing met twee dirtroads. Daarvan zijn we er eentje wat verder opgereden. Je ziet het landschap dan weer anders, omdat de weg nog meer onderdeel is van zijn omgeving. Daar staken ook nog vier roadrunners de weg over. Maar even later toch maar omgedraaid en weer teruggereden.

De weg slingerder verder door het landschap en we keken onze ogen uit: die weidsheid en leegte. Weer een aantal mijlen verder kwamen er steeds meer Chollacactussen. In een bocht was een parkeerplek en van daaruit gingen we een stukje lopen tussen de cactussen. Daar was een wandelpad uitgezet met wat informatie over de cactussen. Dit pad liep door een gebied met wel duizenden van die cactussen. Ook dode en daar zagen we de binnenkant van de cactussen; dus als de huid, bast, schil of hoe heet dat bij een cactus eraf is: een holle tak met allemaal gaten erin. De warmte trok door mijn schoenen en ook de anderen kregen het erg warm en dus liepen we terug naar de auto om te drinken. We wilden er ook eten, maar onze hoop was gevestigd op een overdekte picknickplek. Misschien was die een eindje verder bij de aangegeven picknickplaatsen.

Ondertussen waren we van het ene woestijntype naar de andere gegaan. Geen cactussen meer, maar Joshua Trees (bomen met cactussen op de takken volgens Jens) en ook andre struiken. De rotsen waren nu ook die kenmerkende rosten van Joshua Tree: op en in elkaar gedrukte en geplakte marshmallows in gele rotskleur. En in die omgeving gingen we een dirtroad op om bij de picknick te komen. Helaas geen overdekte plekken, dus erg warme billen op de banken, maar wat een mooi plekje was dat!

Na de boterhammen en een beetje chips voor het zout zijn we weer in de auto geklommen en verder gereden. We reden door joshua treebossen en langs bijzondere rotspartijen,. We wilden naar de Hidden Valley, maar die liet zich moeilijk vinden. Uiteindelijk waren we er en liepen we naar de vallei toe. Het is een klein valleitje , omsloten door rotsen, waar vroeger de veedieven hun vee verborgen. Nu dus een heel mooi gevarieerd plekje in de woestijn. Daar hebben we een paar foto's gemaakt en zijn weer vlug naar de auto gevlucht.

Daarna reden we vrij vlot het park weer uit en kwamen we op de route richting de grote stad. Dit was het laatste park dat we kunnen bezoeken. De parkenpas heeft zijn nut zeker gehad! Wat een mooie parken hebben we gezien! De route werd nu snel drukker. Eerst met windmolenparken en later met steeds meer verkeer en bebouwing. 80 mijl voor Los Angeles zijn de voorsteden begonnen. De navigatie leidde ons er prima doorheen. Niet alleen voor wat betreft afslagen, maar ook rijbaankeuzes bij verkeerspleinen. Reuze handig!

We werden dan ook keurig voor de deur afgezet door de tomtom. De deur in de 'typische tent', volgens Jens. Die tenten zijn uit het begin van de jaren '50 en vooral de badkamer is nog uit die tijd. Verder is het wel speciaal. Je ziet dat het oud is en het hoort ook weer echt bij Route 66. En de kinderen vinden het fantastisch. Waarschijnlijk zijn ze ook heel erg blij dat de tipi niet zo'n tent is als bij Yosemite. Ze hebben nog heerlijk gezwommen en daarna zijn we op jacht gegaan naar eten. We kwamen uit bij In'n'out Burger. Heerlijk eenvoudig: 3 soorten hamburger (gewoon, met kaas en dubbel), een maat friet en 4 maten bekers voor drank (raar met gratis refill). De hamburgers en de frietjes smaakten prima en met een kleine omweg langs het station (die tick gaat maar niet over) zijn we weer naar de tipi gegaan en ligt iedereen nu op bed.

Cars

Vandaag gingen we naar Cars land! Oftewel Route 66.

Maar eerst moesten we nog naar het bezoekerscentrum van de Grand Canyon om Lieve en Jens als echte junior rangers te laten beëdigen. Gisteren hebben we nog de eed in het engels geoefend en een beetje vertaald zodat ze weten waar ze het over hebben. De ranger aan de balie bekeek de opdrachten en zei dat ze trots was op twee kinderen die Junior ranger wilden worden. Ze zetten haar handtekening, een stempel van de Grand Canyon, en de kinderen moesten ook hun handtekening zetten. Ze kregen nog een mooie Junior ranger badge. Daarna werd officieel met de rechter hand omhoog de eed opgezegd. Leuk, Lieve en Jens doen erg hun best om het engels zo goed mogelijk uit te spreken, maar ze hebben geen idee welke woorden ze zeggen, net zoiets als dat wij Chinees proberen te praten.
Tot slot nog een Ranger t-shirt voor Jens gekocht en voor Lieve een Condor knuffel!

We konden op pad, op naar Route 66. Het eerste gedeelte van de route vandaag was niet speciaal. Pas bij Williams werd het leuker omdat je daar echt Route 66 ziet, tenminste ook zoals wij het kennen van de film Cars. Oude auto's, tankstations uit vervlogen tijden, trucks, takelwagens en natuurlijk de huizen die erbij horen. In Williams wilden we tanken, maar dan wel bij een pomp waar je met Visa kunt betalen aan de pomp zelf, dat duurde wel een pomp of 5 voordat we die hadden gevonden! Zegt natuurlijk iets over hoe het was in de oude tijd, maar ook het aantal tankstations in 1 dorp deed mij verbazen.

We reden vervolgens nog een stuk de snelweg op om bij Seligman Route 66 weer op te gaan. Seligman is een heel grappig Cars dorpje. Ze hebben daar een aantal winkeltjes waar ze allerlei Route 66 artikelen (zeg maar ouwe meuk) verkopen. Aan de voorkant staan er een aantal oude auto's zoals Takel en de politieauto uit Cars. Bij Takel hebben ze er een paar tanden opgeplakt en bij andere autoś ogen, beetje dat niveau. Maar wel erg leuk om er even rond te neuzen. We hebben er ook the best coffee gedronken van heel Route 66 schijnt, dus dat belooft wat voor het ontbijt morgen.

De Route ging verder. Weer over hele lange rechte wegen. We hebben er al flink wat gehad, maar vandaag was het weer flink raak. Echt een paar mijl rechtdoor, een flauwe bocht en weer een aantal mijl rechtdoor. Is wel een beetje saai... Gelukkig had Edwin die super koffie ook op anders was hij in slaap gevallen.
Eindelijk vonden we ook een picknicktafel onder een boom bij een Motel aan Route 66. Daar stond de echte oude brandweerwagen uit Cars en Herbie en nog een aantal andere wagens. Jens vond het erg leuk, dartelde vrolijk rond die wagens.

Na onze maag gevuld te hebben met wit French bread met Munsterkäse en chips zijn we doorgereden naar Kingman. Een grote stad in de woestijn. Onderweg zagen we nog die mooie ronde cactussen in de woestijn staan. Hier waren ze nog maar een halve meter, in Kingman zagen we de echte cactussen van ongeveer 2,5 meter. Er loopt hier ook een spoorlijn door de stad. Hier zie je dus die hele grote lange goederentreinen met 5 locomotieven ervoor rijden. Hopelijk zien we die morgen onderweg meer want die zijn ook geweldig om te zien. Ze toeteren ook flink, maar dat is ook precies zoals je het kentbuit de films!

In Kingman zelf zijn we meteen naar het hotel gereden. Een zeer net hotel met ruime kamer en zwembad voor de deur. We zijn daarna meteen boodschappen gaan doen voor het eten (pasta met rode saus) en voor morgen omdat we dan weer een lange tocht voor de boeg hebben. Het stadje zelf is ook leuk om te zien, vooral het oude gedeelte dan. Daar staat ook een Mega stoomlocomotief waarbij de wielen groter zijn dan Lieve, dan heb je een beetje een idee hoe groot dat dat ding is. Lieve en Jens hebben hier even rond gespeeld en daarna zijn we weer naar het hotel gegaan om te zwemmen en eten te koken.

In het zwembad had Jens weer een leuke opmerking. Er kwam een jongen van een jaar of 10 in het zwembad en Jens zei:  die jongen gaat en bommetje maken, dat zie ik aan zijn zwembroek :-)))))
(het was zoń hawaii broek tot aan de knieën)

asdf

File

Een hele dag bij de Grand Canyon is zeker een halve dag werken om uit de mensenmassa's te komen. Maar laten we bij het begin beginnen.

Om half vier vanacht werden Laura en ik wakker van een enorm onweer. De kinderen gelukkig niet en wij sliepen ook vlot weer verder. Toen we wakker werden, vroeg want we gingen een rangerprogramm in het park doen, bleek het pijpestelen te regenen en dat ook de stroom vanacht was uitgevallen. Wijzigingen van plannen dus. Niet vanwege die stroomstoring natuurlijk.

We besloten naar het Imax-theater te gaan dan naast ons motel ligt. Daar lieten ze een film over de Grand Canyon zien, zijn eerste bewoners, de spanjaarden en de verkenningen door Powell. Maar voordat we de film konden zien moetsten we in de rij voor kaartjes, werden we omvergelopen doorJapanners en moesten we in de rij om de zaal in te komen. Op zo'n groot scherm ziet dat er wel indrukwekkend uit allemaal en dat maakt dan wel weer veel goed.

Toen we weer buiten kwamen was het droog en gingen we naar het park. Daar stond een file om het park in te komen. Eenmaal binnen gingen we richting de village, waar we de auto wel vlot kwijt konden. Vlak bij het treinstation. Daar stond een enorme dieseltrein te brommen. Even naar een trein kijken is altijd wel leuk en daarna besloten we te wandelen. Maar eerst eten. Dus weer in de rij voor de nodige calorieen. De twijfel was welke wandeltocht we gingen maken. Een pad ging de canyon in, de andere volgde de rand.

We besloten de canyon in te lopen. Een mooi, redelijk breed, pad dat niet te steil was. Maar met al die mensen die op teenslippers, met een filmcamera voor hun hoofd, poserend en fotograferend was het niet heel ontspannen lopen...De put van meer dan 500 meter pal naast je werkt ook niet echt mee. Laura en Jens liepen eerder terug, maar Lieve en ik volgden niet veel later. Hier de rust vinden om zo'n omgeving in je op te nemen ging niet lukken.

De andere route vroeg eerst om een busritje. En ook daar weer een grote rij, waardoor we enkele bussen moesten laten gaan, voordat we konden vertrekken. We zijn ongeveer halverwege uitgestapt om daar de rimtrail te volgen en dan met name het onverharde deel.

De uitzichten in het gat waren heel mooi en het gat is echt groot en diep en de rotsen hebben veel verschillende kleuren. De kinderen hadden ook een opdracht in hun junior rangerprogramma waarin ze op een mooi plekje ongeveer 10 minuten moesten stilzitten om de indrukken op te doen. Eigenlijk wel een lekkere en leuke opdracht. De vogels komen weer voor de dag en je hoort hoeveel lawaai er eigenlijk is: helicoptergeluiden, pratende mensen, auto's en bussen. Allemaal zijn ze er altijd.

Toen we bij de opstap kwamen waar we weer op de bus terug wilden stond er weer een grote rij, waardoor we niet meekonden met de bus. Daarom zijn we op de bus gestapt die eerst naar het eindpunt reed en dan weer terug naar het beginpunt. Konden we in ieder geval zitten.

Het laatste onderdeel van het rangerprogramma was het volgen van een activiteit met een ranger. We hadden gekozen om naar een praatje te luisteren over condors. Die vogels haddenbij Lieve heel veel indruk gemaakt op school tijdens het thema over Peru. Dat praatje was leuk en erg informatief. De kinderen kregen een handtekening van de ranger en morgen worden ze beedigd als juior ranger, met een badge en een eed.

Tijd om terug te gaan. We parkeerden de auto weer bij het hotel en liepen naar het steakhouse tegenover de straat. Daar was ook een dinershow en dat was een schot in de roos voor de kinderen. Ze hebben genoten en gelachen en dat vonden wij ook weer leuk om te zien. De show was truwens ook best aardig en er werd goed gezongen. Na de show wilden de kinderen foto's met de acteurs en hebben we nog een ijsje gehaald bij de McDonalds. Daarna weer naar het motel, spullen pakken en slapen.

Het is toch maar een gat in de grond!

Gisteren ging het uploaden van de blog niet zo goed... De Eepad sloeg op hol waardoor de helft van het bericht maar is geplaatst. Vandaag de herkansing.

Vanmorgen hebben we weer lekker uitgeslapen, dat wil zeggen: Edwin om half 8 wakker, ik om half 9 en de kindjes hebben we om 9 uur maar eens wakker gemaakt, het was tenslotte weer een reisdag. Na alles weer te hebben ingepakt (we worden er steeds meer ervaren in) zaten we om 10 uur in de auto naar het grote gat in de grond: The Grand Canyon!
De route er naartoe zag er veelbelovend uit: NOT! Daarom hebben we zelf maar een leuke spot toegevoegd door nog een keer de route naar Monument Valley te rijden. Het licht was nu anders doordat we een aantal uur later daar waren dan gisteren. Mooi om te zien wat het effect is op de butts en mittens als de zon hoger staat.

Daarna werd het snel saaier, veel natuurlijke steengroeves, veel woestijn. Tja eigenlijk niet zo interessant na route 12 van een aantal dagen geleden. We zijn verwend! Rond 12 uur hebben we in Kayenta boodschappen gedaan. Het is voor die omgeving een best grote stad. Maar in onze ogen meer een dorp. Er wonen vooral Indianen en dat zie je ook in de supermarkt. Veel producten die je ergens anders niet ziet, zoals bonen, maiskolven nog in de schil en andere voor ons onbekende dingen. Hier hebben we onze lunch gehaald, gewoon simpele boterhammen met ham en salami. Jens had nl vanmorgen geen zin in muesli maar in brood, dus zorgen we daarvoor!

We zijn weer de weg opgedraaid en zijn richting Tuba gereden ongeveer 90 mijl verderop, weer een grote stad voor die omgeving. Het was een nogal saaie weg, veel rechtdoor en heel af en toe een bocht. Ik geloof dat we vandaag weer maar drie keer afgeslagen zijn, en tien bochten hebben gehad. Voordeel was dat we wel goed konden doorrijden. Onderweg hebben we nog gezocht naar een plek om even te picknicken maar er was geen parkeerplek te ontdekken en de zon scheen nogal fel en een plekje onder een boom was niet te vinden, er waren nl geen bomen tot aan de Grand Canyon.

Wat wel indruk maakte onderweg waren de huizen van de indianen. Overal verspreid door de woestijn zie je een hutje of caravan of trailer staan. De meesten hebben niet eens riolering of telefoonaansluiting. Er staan veel kapotte huizen tussen waar niets meer mee gedaan wordt. Je kunt zien dat daar grote armoede heerst. En dan rijden wij door Amerika op vakantie en kunnen terug naar een luxe huis, wat zijn wij dan rijk!!!

Onderweg zagen we boven de Grand Canyon flinke buien hangen. We wisten al dat er onweer werd verwacht. Toen we het park binnen reden begon het te spetteren en toen we naar het eerste viewpunt wilden regende het flink. Eerst even een boterham eten dan. Lieve en Jens hebben flink gebuffeld van het gewone brood en Lieve vroeg ineens zelfs spontaan of ze witte chocopasta op haar brood mocht (haar favoriete beleg in NL)

Daarna naar de rim gelopen voor het eerste uitzicht op de canyon. Samen met nog veel andere toeristen stonden we aan de rand van de canyon. Gelukkig met hek, maar ik hield Jens' hand stevig vast. Het uitzicht was erg mooi. Je zag de Colorado rivier een mijl onder ons stromen. Toen we de canyon verder inkeken zagen we dikke onweersbuien hangen en het regende er erg hard. Ik kan niet zeggen dat we meteen onder de indruk waren, vooral door de hordes mensen die ook over het randje wilden kijken kreeg ik nog niet het 'wauw gevoel'.

Weer in de auto gestapt naar het volgende uitzichtpunt. Lieve had zich weer geïnstalleerd met Ipad en film maar moest er na een paar minuten weer uit. Jens had ook niet zo'n zin om weer uit te stappen want het was toch maar een gat in de grond! Ja ik geloof dat ze verzadigd raken of ze hadden meer zin in het zwembad bij het motel?

Onderweg hebben we ook nog twee Elks (rendieren) met jongen langs de kant van de weg zien staan, dat zijn hele grote herten zeg! Net bij het motel liepen er ook twee rond te scharrelen, maar dat blijft toch een raar gezicht.

Als laatste stop zijn we bij het Visitors center langsgegaan en hebben Lieve en Jens allebei een Junior Ranger boekje opgehaald. Als ze een aantal opdrachten doen worden ze officieel junior ranger met oorkonde en handtekening van de ranger en een junior rangerspeldje. We hebben daar ook nog een film bekeken over De Grand Canyon en zijn toen naar het motel gegaan. Het loopt hier niet over van luxe, maar gelukkig is het er schoon en dat is het allerbelangrijkste.

Lieve en Jens slapen nu ook eindelijk na weer even ruzie gehad te hebben over de ruimte in het bed, ik heb er uiteindelijk maar een kussen tussen gelegd zodat ze elkaar niet zien, en dat hielp!

Morgen gaan we om 9 uur naar een Rangerpraatje aan de rim. Dat is ook een opdracht van het junior ranger programma en nog een tochtje lopen, misschien ook wel een stuk de Canyon in. Even afwachten hoe het weer gaat zijn.

Bots knal - nu volledige tekst

Monument Valley stond vandaag op het menu. We moesten om kwart voor zes ons bed uit. Met de slaap en de vermoeidheid van gisteren in de benen kwamen we uit bed. Buiten was het wat schemerig. Snel wassen, aankleden en wat eten. De kinderen aansporen en op weg. Ondertussen was de zon aan het opkomen.

We reden op de rustige weg en daar waren ze...in de verte...de mittens, buttes en messa's. Oftewel de rotsten van Monument Valley. Wij meteen stoppen voor een paar foto's, want stel toch dat ze weg gingen na de volgende bocht.

We reden langs Mexican Hat Rock. Een rots in de vorm van een sombrero, op zijn kop. Google maar eens, dan zie je massa's foto's hiervan. Wel mooi om zo'n ballanserende rots te zien, maar toch weer niet bijster mooi...

Dat veranderde later. De beroemde spot voor de foto van de weg richting Monument Valley. Ook ik ging in het midden van de weg staan voor een foto. Maar ging toch even aan de kantvoor de vrachtwagen die aan denderen. Toen zag Laura vlak bij de auto een schedel van een paard liggen. Ik denk dat ie er nog wel ligt, maar ik moest met de auto er wel omheen manouvreren omdat iedereen een blik wilde werpen op die schedel.

Daarna snel door richting het park. Daar kregen we de waarschuwing dat de dirtroad 'extremly rough' was. Maar dat gaf niet, want we moesten toch met de paarden mee. Na de auto geparkeerd te hebben en de bergschoenen aangetrokken te hebben gingen we in een open jeep met in de laadbak een soort tribune van banken naar de stallen: een keet en een doek op palen dat voor de schaduw voor de paarden zorgde.

Daar kregen we allemaal een paard aangemeten. Ook Lieve en Jens. Zij kregen speciale kinderzadels. Ik wist niet eens dat die bestonden. Het was wel even spannend hoe de kindereen het gingen doen, vooral Jens, maar we vertrokken vrijwel meteen met een afdaling het dal in. De kinderen liepen vrij vooraan in de rij en Laura en ik achteraan. We hadden paarden met opstartproblemen. Later ging het beter en schoot mijn paard af en toe in draf. Da's botsen en knallen op zo'n zadel. Toen ik een uurtje op dat beest zat hadden weelkaar wel gevonden, maar het laatste half uur kreeg ik toch wel last van mijn bekken en had ik moeite mijn hakken te gebruiken om het paard aan de praat te houden. Ik kon zelfs manouvreren. Als ik links wilde ging het paard ook links. Heeft de ranch toch ook bij mij geholpen. Alleen moest de telefoon even gered worden door de indiaan. Ik liet hem tijdens het filmen vallen. Het filmpje heeft daarna voor grote hilariteit gezorgd.
Jens zat als een volleerd cowboy op zijn zadel en zo gedroeg hij zich ook. Met flink wat bravoure.

De tocht was trouwens heel heel erg mooi. Over een paardenpaadje om de Westmitten heen, door rode woestijnzand waar je de sporen van de hagedissen goed kon zien en gelukkig nog wat bewolkt in het begin (we waren de zonnenbrand vergeten). Later werd het zonniger, maar met de hitte viel het mee. De zon was vooral erg sterk. En die zon, met dat rode zand gaf hele mooie uitzichten. En we liepen daar dus tussendoor, dan weer klimmend een heuvelruggetje op, dan weer door de rivierbedding.

Na meer dan twee uur waren we weer terug en de kinderen hebben het fantastisch gedaan. Zonder problemen of pijntjes hebben ze de tocht gemaakt en ze genoten ervan! De paardenwerden allemaal weer afgezadeld en losgelaten op het land en wij werden weer in de tribunejeep gezet, terug naar het bezoekerscentrum waar onze auto stond.

In het bezoekerscentrum dronken we wat en keken naar de veel te dure spulletjes en we besloten de dirtroad op te gaan. Deze was inderdaad erg hobbelig en steil. Eenmaal weer inhet dal ging het beter, maar bij een splitsing werd het moeilijker. Toen ik de 4 wielaandrijving aanzette reed hij echter erg vlot door het mulle zand naar een uitzichtpunt waar ook weer de kraampjes met indianenspullen stonden. Daar kochten we voor de kinderen een dromenvanger.

De betekenis werd ook goed uitgelegd: de goede dromen kwamen via het web in de steentjes terecht en vanuit die steentjes gingen de goede dromen via de kralen en de veren weer terug naar je hoofd. de kwade dromen bleven hangen in het web en verbrandden in deopkomende zon.

De dirtroad liep weer door een totaal ander deel van het park, waardoor we weer heel andere dingen zagen en die waren ook erg mooi. We hebben regelmatig foto's gemaakt. Die momenten waren ook wel prettig om even bij te komen van het gebots en geknal van de auto in alle putten en stenen in de weg.

Op de terugweg zagen we steeds vaker auto's die vastgelopen waren in het mulle zand, of een helling niet opkwamen. Met de vierwielaandrijving en goed kijken lukte het ons wel. Zo beleeft elke automobilist wer zijn eigen spannende avontuur.

Toen we weer bij het bezoekerscentrum waren, waren we ook wel echt klaar met het park en zijn we teruggereden naar Bluff. Daar lekker gedouched en de kleren gewassen. Toen deschone kleren weer in de koffers zaten zijn we naar het centrum van Bluff getrokken. Daar was Fort Bluff, dus ik dacht meteen aan Blauwbloezen, maar het bleek door de eerste kolonisten gebouwd. Veel huifkarren en hutten. Wel grappig om te zien.

De magen moesten weer gevuld worden en de kinderen wilden naar dezelde tent als gisteren, dus dat maar gedaan. Dat is echt zo'n eettent onder een rots aan een highway, maar dan niet met zoveel vrachtwagens. Daarna de kinderen naar bed en wij hebben nog lekker buiten gezeten met een glaasje wijn, naar de miljoenen sterren kijken. Zelfs de melkweg gezien.

Een keer links, twee keer rechts

En dan zijn we 258 mijl, oftewel 415 km verder...Een van de langste reisdagen achter de rug, maar wat voor een! Verreweg de mooiste route van deze vakantie tot nu toe. Zoveel verschillende natuurverschijnselen achter elkaar. Het was enorm!

We probeerden vandaag zo vroeg mogelijk weg te komen, want we hadden een lange dag voor de boeg. Echt vroeg was het niet, want om 8.00 uur werd er pas  "come and grab it!!!" geroepen. Dan konden we pas ontbijten. De kinderenr hadden erg veel moeite met weggaan. Ze hebben het daar echt heel erg naar de zin gehad en het was ook leuk. Er heerste een klimaat van 'alles kan' en vrolijkheid.

Toch vertrokken. De routeplanners stuurden ons allemaal naar het noorden, maar wij gingen naar het zuiden: de UT 12 weer op, de scenic byway. Linksaf. En meteen reden we weer tussen de hoodoo's van Bryce NP door. De weg ging richting de Giant Staircase. Het Coloradoplateau bestaat eigenlijk uit een aantal verschillende lagen gesteenten die laag voor laag van noord naar zuid afslijt. Om de zoveel mijl daal je dus, om dan weer mijlen op vlak land te rijden. Heel bijzonder en nu goed zichtbaar.

Een van de mooie plekken wa na de oversteek van de Fremont River. We begonnen de canyon weer uit te klimmen en bovenop kregen we een heel mooi uitzicht, waar we een paar foto's namen. Daarna weer verder: over een graad. Dus links en rechts een enorme kloof en Laura in de handgrepen, net toen ze een koekje voor me wilde pakken. Nog nooit meegemaakt om met een auto over een graad te rijden. 

Daarna volgden mijlen door een heel mooi bos. Eerst naaldbomen en later groepen populieren of iets wat daar op leek. Op het einde van de route hebben we getankt (de auto en wijzelf), maar tijdens het afrekenen begon het te regenen. Dus snel de lunch mee in de auto en verder richting Capitol Reef NP. De eerste keer rechtsaf. Net als de UT 12 een tip van mijn collega.

Enkele mijlen verder scheen de zon alweer en zochten we een plekje om het brood op te eten en wat te drinken. De uitzichten over der verschillende gekleurde rosten waren echt heel erg mooi. Goede lunchplek; Sunsetpoint.

We reden verder het park in en al snel kwamen we in Fruita. Een nederzetting van de mormonen, maar nu vooral het centrum van het park. Daar even een kaart bij het bezoekerscentrum opgehaald en de scenic route opgereden. We hadden nog wat tijd en wilden iets meer van het park zien. En dat lukte!

Enkele mijlen later sloegen we af. De Grand Wash Road. Mijn allereerste dirtroad door een drooggevallen rivierbedding. Het dal werd al snel smaller en we kregen onze tweede natural bridge te zien. De eertse was een kleintje in de Valley of Fire, een eeuwigheid geleden. De andere dus hier en deze was duidelijk groter, maar ook verder weg en met een achtergrond van andere rots moeilijk op de foto te krijgen. Even later kwamen we op een plek dat Echo Canyon heette. Een fantastische echo was daar. De kinderen hielden niet op met roepen. Ook niet in de auto...Op het eind van de dirtroad vertrok een wandelpad, maar die deden we niet. We gingen dezelfde weg terug tot het asfalt. Daar weer verder het park in. De kleuren en de vormen van de rosten veranderden voortdurend. Wat een goede tip! 

Op het eind van de asfaltweg gingen we een nieuwe dirtroad op; richting een kloof. Deze 

Capitol Gorge Road was nog spectaculairder dan de eerste en op het eind ging deze road over in een wandelpad dat de oude wagenroute door de kloof volgde. Een enorme vliegende tor kroop over de muur. In de kloof kwamen we nog enkele rotstekeningen tegen. Het was nu alleen tijd om te vertrekken. Jammer. We komen hier graag nog eens terug. 

Eenmaal weer op de route richting Bluff kwamen we buiten het park op een stuk wat de Bad Lands genoemd wordt, omdat er niets op groeit. Het was een echt stuk woestijn en we hebben daar de auto een aan de kant gezet en met onze voeten op het zand gestaan. Midden in de woestijn. Echt gaaf. Jens moet de foto's nog zien, want hij sliep toen. 

Wat later begonnen de struiken weer te groeien en ging de weg richting zuid. We koersten op Lake Powel aan. De weg was lang en de omgeving lichtglooiend, met aan de rechterkant de bergen. Onderweg kwamen we nog een half opgevreten koeienkarkas tegen. Na mijlen en mijlen begon de weg wat te slingeren en vormde zich weer een canyon waarin we afdaalden richting Lake Powel. Een stuwmeer midden in de woestijn. 

We reden een uitzichtpunt op en daar hebben we nog een paatr foto's gemaakt, vanwege de vergezichten. Je zag onder andere de brug waar we later mee over de Coloradorivier zouden steken. Daarna begon de weg weer te klimmen en kwamen de butes en mesa's die we morgen meer zullen zien. De Glenn-Canyon Area is erg bijzonder om te zien, met alles erop en eraan van wat je je voorstelt van een westernfilm. 

De weg kronkelde verder tussen de kloven en de heuvels; zelfs dwars door een bergwand. We passeerden enkele indianenruines, maar die hebben we nauwelijks gezien. We zagen wel een zandstorm in de verte.

Uiteindelijk sloegen we weer rechtsaf, richting Bluff. En richting de zandstorm. Na enkele mijlen kwamen we erin terecht en reden we over een tumbleweed; ze bestaan echt! Daarna liep de weg weer naar beneden en reden we de zandstorm weer in, net als Bluff trouwens. Daar stonden de eerste autolijken al aan de kant van de weg bij een oud tankstation en aan de overkant een diner, net onder de rotsen.

We reden snel verder naar het motel en dat bleek een hele nette tent te zijn. Na de bagage afgezet te hebben zijn we weer teruggereden naar de diner onder de rotsen, waar we een heerlijke steak gegeten hebben en vooral veel gedronken. De kinderen kregen allebei nog een stenen pijlpunt. Ben benieuwd waar die dingen gefabriceerd zijn.

Nu slapen, want morgen erg vroeg op (kwart voor zes) voor een paardrijrit in Monument Valley. Ben benieuwd of we allemaal mee mogen. De foto's willen nog niet zo vlotten. Die komen dus nog.

Howdie folks

Cowboy, cowboy en nog eens cowboy. Da's wel de samenvatting van vandaag. We hadden vandaag een volgeprogrammeerde dag. Om acht uur was het ontbijt. En dat was Amerikaans provencaal. Dus scrambled eggs, iets wat op zuurkool leek en worst. Dat alles heerlijk overspoeld met tomatenketchup. Gelukkig was er ook wat cerial, melk, sinaasappelsap en appelsap. En een beetje slappe koffie.
Jens heeft vooral wat gedronken en een worstje gegeten. Lieve eet wel wat, maar ook niet echt bordenvol. Dat doen de anderen wel...

Om negen uur was het al tijd voor de eerste activiteit: pijl en boog. Niet echt iets voor cowboys, maar dat mocht de pret niet drukken. De kinderen wilden niet stoppen. Om elf uur gingen Laura en Lieve met een paardentrektocht mee. Jens mocht nog niet mee, dus bleven wij achter. Onze activiteit begon een uurtje later. Jens werd op een paard over het erf geleid.

Van Laura hoorde ik dat Lieve de trektocht fantastisch vond, ook al raakten de gidsen de weg kwijt en was de tocht toch best zwaar, door sloten, beekjes en steile beklimmingen en afdalingen en door kuddes runderen. Ze waren in ieder geval zo'n tweeenhalf uur weg.
13.00 uur: lunchtijd, broodje warm vlees met frietjes en sla. Daarna knutselen en vervolgens weer paardrijden, maar nu ook Jens en ik. Lieve had ondertussen een Nederlands meisje leren kennen die goed kon paardrijden en haar hebben we de hele dag niet gezien. Jens is erg goede maatjes met een van de begeleiders. Die begeleider was er ook bij het paardrijden en lassowerpen.

's Middags begon het te onweren en te regenen. Dat maaktte Lieve helemaal niets uit. Zij ging gewoon door met paardrijden. Jens was met de lasso de begeleider aan het vangen en samen door de modder rollen. Regen of geen regen, dat maaktte niets uit.

Na het eten (weer zo'n pot) gingen de kinderen nog even buiten spelen en heb ik een bok bevrijd die vastzat met z'n kop. Daarna weer kampvuur en naar bed. Morgen een hele  lange reisdag, dus de spullen staan al gepakt.