Bomen met cactussen erop

Er stond voor vandaag een lange rit voor de boeg. Van Kingman naar San Bernardino zou alleen over de snelweg al meer dan 4,5 uut reistijd vragen. En we wilden niet over de snelweg. Gisterenavond hadden we alle spullen weer ingepakt en de spullen voor vanavond in een koffer gedaan, zodat we na de rit niet alles weer uit de auto gehaald hoeft te worden.

Om half zeven ging de wekker en dat is toch best vroeg. Zeker als je in een prettige kamer verblijft en 's avonds niet meteen bent gaan slapen...
De kinderen kregen we er best makkelijk uit, hoewel ze een nomadenbestaan steeds minder lijkt te bevallen. Ik denk dat het vooruitzicht van het ontbijt meehielp.

En dat ontbijt, ook daar was niks mis mee: scrambled eggs, worsten, jus, warme havermoutpap, geroosterd brood, cakejes in alle vormen en maten, vruchtenyoghurt, muesli en cereals, koffie, halfvolle en volle melk, sappen en bovenal een wafelijzer waar de kinderen zelf een wafel konden bakken. En dat deden ze dus ook! Of het echt lekker was weet ik niet, want ze hebben allebei weinig gegeten. Wel veel gedronken.

Na nog twee koffie in een beker met deksel meegepakt te hebben, zijn we nog een keer teruggegaan naar de kamer voor de laatste sanitaire handelingen en de laatste spulletjes te pakken. Ook nog even tanken en weg waren we.

We hadden gisterenavond besloten om niet via Oatman te rijden, maar gewoon de interstate 40 te volgen richting Calfornie. Dat scheelde 45 minuten reistijd en de nodige stoptijden. We hadden zo meer tijd in Joshua Tree National Park. Wel jammer, want het schijnt een erg mooie route te zijn. Maar als we iets geleerd hebben tijdens het rijden door Amerika, dan is het toch wel om keuzes te maken. Je kunt niet alles zien...

Enfin, wij over de snelweg door de woestijn. Dat was lang niet saai en al redelijk snel bereikten we de grens met Californie. Snel hadden we onze groente en fruit uit het zicht gehaald, want je mag geen groente of fruit importeren. We werden aangehouden en er werd gevraagd of we misschien van de Grand Canyon af kwamen. Toen ik zei dat we uit Kingman kwamen mochten we doorrijden.

Vrijwel meteen sloegen we van de snelweg af en reden we een oud stukje van Route 66 op. Dat was echter maar een mijl lang en daarna sloegen we linksaf. Verder de woestijn in. Eerst was de weg leuk bochtig, maar daarna mijlenlang rechtdoor. Op zo'n recht stuk zag ik vlak boven ons een arend vliegen, dus ik zoek of dat beest een witte kop heeft (niet overigens), ziet Laura ineens een coyote aan de kant van de weg! Heb ik weer gemist...

De route door de woestijn was lang, maar eigenlijk niet saai. Er was voldoende te zien in het landschap aan cactussen, aparte struiken, spoorbanen, overstekende reptielen, mooie vergezichten en af en toe een flauwe bocht. Ondertussen schommelde de temperatuur al rond de 100 graden (da's zo'n 39 graden Celcius) en het was pas rond tien uur! Rond 11 uur was het ongeveer even warm en kwamen we in de richting van de Interstate 10. Deze moesten we op, richting Los Angeles.

Na weer een tijdje op die snelweg gereden te hebben, sloegen we af. We hadden eerder de navigatie uitgezet, want die stuurde ons via de noordkant Josha Tree National Park in, terwijl wij via de zuidkant wilden. Op zich geen probleem, maar de navigatie bleef dus mijlenlang roepen dat we moesten omkeren. Toen waren we hem even beu. Maar later op de snelweg misten we hem toch wel, want je kunt zo beter inschatten hoever je nog moet. Daarom dus van de snelweg af om het ding weer aan te zetten. Bleek dat we de volgende afslag moesten hebben.

Eenmaal van de snelweg af veranderde het landschap snel. Het werd een hele mooie woestijn, met prachtige planten, cactussen en rotsen. Het park kwam dus snel dichterbij en ineens waren we bij de ingang. Geen poortje waar je je kaart moest laten zien en waar je een kaartje en krantje van het park krijgt. Helemaal niks. En dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. Enkele mijlen verderop kwamen we wel bij een bezoekerscentrum en hebben we de kinderen uit de auto gesleurd om daar even naar binnen te gaan. Als we rijden kijken ze niet zo naar buiten. Lieve kijkt vooral filpjes op de Ipad en Jens slaapt, speelt wat op de Ninteno of doost wat voor zich uit. En het maakt niet uit waar we rijden.

In het bezoekerscentrum een kaartje en krant gehaald en even snel rondgekeken. Deze was nogal spartaans uitgevoerd, als je hem vergelijkt met de andere bezoekerscentra. Dus maar weer naar buiten en daar de warmte opgezogen en naar de botanische tuin gelopen. Dat laatste was niet zo interessant. De omgeving was mooier. Dus maar weer in de auto en het park verder ingereden,

Na mijlen niemand tegen te zijn gekomen in deze woestijn kwamen we bij een splitsing met twee dirtroads. Daarvan zijn we er eentje wat verder opgereden. Je ziet het landschap dan weer anders, omdat de weg nog meer onderdeel is van zijn omgeving. Daar staken ook nog vier roadrunners de weg over. Maar even later toch maar omgedraaid en weer teruggereden.

De weg slingerder verder door het landschap en we keken onze ogen uit: die weidsheid en leegte. Weer een aantal mijlen verder kwamen er steeds meer Chollacactussen. In een bocht was een parkeerplek en van daaruit gingen we een stukje lopen tussen de cactussen. Daar was een wandelpad uitgezet met wat informatie over de cactussen. Dit pad liep door een gebied met wel duizenden van die cactussen. Ook dode en daar zagen we de binnenkant van de cactussen; dus als de huid, bast, schil of hoe heet dat bij een cactus eraf is: een holle tak met allemaal gaten erin. De warmte trok door mijn schoenen en ook de anderen kregen het erg warm en dus liepen we terug naar de auto om te drinken. We wilden er ook eten, maar onze hoop was gevestigd op een overdekte picknickplek. Misschien was die een eindje verder bij de aangegeven picknickplaatsen.

Ondertussen waren we van het ene woestijntype naar de andere gegaan. Geen cactussen meer, maar Joshua Trees (bomen met cactussen op de takken volgens Jens) en ook andre struiken. De rotsen waren nu ook die kenmerkende rosten van Joshua Tree: op en in elkaar gedrukte en geplakte marshmallows in gele rotskleur. En in die omgeving gingen we een dirtroad op om bij de picknick te komen. Helaas geen overdekte plekken, dus erg warme billen op de banken, maar wat een mooi plekje was dat!

Na de boterhammen en een beetje chips voor het zout zijn we weer in de auto geklommen en verder gereden. We reden door joshua treebossen en langs bijzondere rotspartijen,. We wilden naar de Hidden Valley, maar die liet zich moeilijk vinden. Uiteindelijk waren we er en liepen we naar de vallei toe. Het is een klein valleitje , omsloten door rotsen, waar vroeger de veedieven hun vee verborgen. Nu dus een heel mooi gevarieerd plekje in de woestijn. Daar hebben we een paar foto's gemaakt en zijn weer vlug naar de auto gevlucht.

Daarna reden we vrij vlot het park weer uit en kwamen we op de route richting de grote stad. Dit was het laatste park dat we kunnen bezoeken. De parkenpas heeft zijn nut zeker gehad! Wat een mooie parken hebben we gezien! De route werd nu snel drukker. Eerst met windmolenparken en later met steeds meer verkeer en bebouwing. 80 mijl voor Los Angeles zijn de voorsteden begonnen. De navigatie leidde ons er prima doorheen. Niet alleen voor wat betreft afslagen, maar ook rijbaankeuzes bij verkeerspleinen. Reuze handig!

We werden dan ook keurig voor de deur afgezet door de tomtom. De deur in de 'typische tent', volgens Jens. Die tenten zijn uit het begin van de jaren '50 en vooral de badkamer is nog uit die tijd. Verder is het wel speciaal. Je ziet dat het oud is en het hoort ook weer echt bij Route 66. En de kinderen vinden het fantastisch. Waarschijnlijk zijn ze ook heel erg blij dat de tipi niet zo'n tent is als bij Yosemite. Ze hebben nog heerlijk gezwommen en daarna zijn we op jacht gegaan naar eten. We kwamen uit bij In'n'out Burger. Heerlijk eenvoudig: 3 soorten hamburger (gewoon, met kaas en dubbel), een maat friet en 4 maten bekers voor drank (raar met gratis refill). De hamburgers en de frietjes smaakten prima en met een kleine omweg langs het station (die tick gaat maar niet over) zijn we weer naar de tipi gegaan en ligt iedereen nu op bed.

Cars

Vandaag gingen we naar Cars land! Oftewel Route 66.

Maar eerst moesten we nog naar het bezoekerscentrum van de Grand Canyon om Lieve en Jens als echte junior rangers te laten beëdigen. Gisteren hebben we nog de eed in het engels geoefend en een beetje vertaald zodat ze weten waar ze het over hebben. De ranger aan de balie bekeek de opdrachten en zei dat ze trots was op twee kinderen die Junior ranger wilden worden. Ze zetten haar handtekening, een stempel van de Grand Canyon, en de kinderen moesten ook hun handtekening zetten. Ze kregen nog een mooie Junior ranger badge. Daarna werd officieel met de rechter hand omhoog de eed opgezegd. Leuk, Lieve en Jens doen erg hun best om het engels zo goed mogelijk uit te spreken, maar ze hebben geen idee welke woorden ze zeggen, net zoiets als dat wij Chinees proberen te praten.
Tot slot nog een Ranger t-shirt voor Jens gekocht en voor Lieve een Condor knuffel!

We konden op pad, op naar Route 66. Het eerste gedeelte van de route vandaag was niet speciaal. Pas bij Williams werd het leuker omdat je daar echt Route 66 ziet, tenminste ook zoals wij het kennen van de film Cars. Oude auto's, tankstations uit vervlogen tijden, trucks, takelwagens en natuurlijk de huizen die erbij horen. In Williams wilden we tanken, maar dan wel bij een pomp waar je met Visa kunt betalen aan de pomp zelf, dat duurde wel een pomp of 5 voordat we die hadden gevonden! Zegt natuurlijk iets over hoe het was in de oude tijd, maar ook het aantal tankstations in 1 dorp deed mij verbazen.

We reden vervolgens nog een stuk de snelweg op om bij Seligman Route 66 weer op te gaan. Seligman is een heel grappig Cars dorpje. Ze hebben daar een aantal winkeltjes waar ze allerlei Route 66 artikelen (zeg maar ouwe meuk) verkopen. Aan de voorkant staan er een aantal oude auto's zoals Takel en de politieauto uit Cars. Bij Takel hebben ze er een paar tanden opgeplakt en bij andere autoś ogen, beetje dat niveau. Maar wel erg leuk om er even rond te neuzen. We hebben er ook the best coffee gedronken van heel Route 66 schijnt, dus dat belooft wat voor het ontbijt morgen.

De Route ging verder. Weer over hele lange rechte wegen. We hebben er al flink wat gehad, maar vandaag was het weer flink raak. Echt een paar mijl rechtdoor, een flauwe bocht en weer een aantal mijl rechtdoor. Is wel een beetje saai... Gelukkig had Edwin die super koffie ook op anders was hij in slaap gevallen.
Eindelijk vonden we ook een picknicktafel onder een boom bij een Motel aan Route 66. Daar stond de echte oude brandweerwagen uit Cars en Herbie en nog een aantal andere wagens. Jens vond het erg leuk, dartelde vrolijk rond die wagens.

Na onze maag gevuld te hebben met wit French bread met Munsterkäse en chips zijn we doorgereden naar Kingman. Een grote stad in de woestijn. Onderweg zagen we nog die mooie ronde cactussen in de woestijn staan. Hier waren ze nog maar een halve meter, in Kingman zagen we de echte cactussen van ongeveer 2,5 meter. Er loopt hier ook een spoorlijn door de stad. Hier zie je dus die hele grote lange goederentreinen met 5 locomotieven ervoor rijden. Hopelijk zien we die morgen onderweg meer want die zijn ook geweldig om te zien. Ze toeteren ook flink, maar dat is ook precies zoals je het kentbuit de films!

In Kingman zelf zijn we meteen naar het hotel gereden. Een zeer net hotel met ruime kamer en zwembad voor de deur. We zijn daarna meteen boodschappen gaan doen voor het eten (pasta met rode saus) en voor morgen omdat we dan weer een lange tocht voor de boeg hebben. Het stadje zelf is ook leuk om te zien, vooral het oude gedeelte dan. Daar staat ook een Mega stoomlocomotief waarbij de wielen groter zijn dan Lieve, dan heb je een beetje een idee hoe groot dat dat ding is. Lieve en Jens hebben hier even rond gespeeld en daarna zijn we weer naar het hotel gegaan om te zwemmen en eten te koken.

In het zwembad had Jens weer een leuke opmerking. Er kwam een jongen van een jaar of 10 in het zwembad en Jens zei:  die jongen gaat en bommetje maken, dat zie ik aan zijn zwembroek :-)))))
(het was zoń hawaii broek tot aan de knieën)

asdf

File

Een hele dag bij de Grand Canyon is zeker een halve dag werken om uit de mensenmassa's te komen. Maar laten we bij het begin beginnen.

Om half vier vanacht werden Laura en ik wakker van een enorm onweer. De kinderen gelukkig niet en wij sliepen ook vlot weer verder. Toen we wakker werden, vroeg want we gingen een rangerprogramm in het park doen, bleek het pijpestelen te regenen en dat ook de stroom vanacht was uitgevallen. Wijzigingen van plannen dus. Niet vanwege die stroomstoring natuurlijk.

We besloten naar het Imax-theater te gaan dan naast ons motel ligt. Daar lieten ze een film over de Grand Canyon zien, zijn eerste bewoners, de spanjaarden en de verkenningen door Powell. Maar voordat we de film konden zien moetsten we in de rij voor kaartjes, werden we omvergelopen doorJapanners en moesten we in de rij om de zaal in te komen. Op zo'n groot scherm ziet dat er wel indrukwekkend uit allemaal en dat maakt dan wel weer veel goed.

Toen we weer buiten kwamen was het droog en gingen we naar het park. Daar stond een file om het park in te komen. Eenmaal binnen gingen we richting de village, waar we de auto wel vlot kwijt konden. Vlak bij het treinstation. Daar stond een enorme dieseltrein te brommen. Even naar een trein kijken is altijd wel leuk en daarna besloten we te wandelen. Maar eerst eten. Dus weer in de rij voor de nodige calorieen. De twijfel was welke wandeltocht we gingen maken. Een pad ging de canyon in, de andere volgde de rand.

We besloten de canyon in te lopen. Een mooi, redelijk breed, pad dat niet te steil was. Maar met al die mensen die op teenslippers, met een filmcamera voor hun hoofd, poserend en fotograferend was het niet heel ontspannen lopen...De put van meer dan 500 meter pal naast je werkt ook niet echt mee. Laura en Jens liepen eerder terug, maar Lieve en ik volgden niet veel later. Hier de rust vinden om zo'n omgeving in je op te nemen ging niet lukken.

De andere route vroeg eerst om een busritje. En ook daar weer een grote rij, waardoor we enkele bussen moesten laten gaan, voordat we konden vertrekken. We zijn ongeveer halverwege uitgestapt om daar de rimtrail te volgen en dan met name het onverharde deel.

De uitzichten in het gat waren heel mooi en het gat is echt groot en diep en de rotsen hebben veel verschillende kleuren. De kinderen hadden ook een opdracht in hun junior rangerprogramma waarin ze op een mooi plekje ongeveer 10 minuten moesten stilzitten om de indrukken op te doen. Eigenlijk wel een lekkere en leuke opdracht. De vogels komen weer voor de dag en je hoort hoeveel lawaai er eigenlijk is: helicoptergeluiden, pratende mensen, auto's en bussen. Allemaal zijn ze er altijd.

Toen we bij de opstap kwamen waar we weer op de bus terug wilden stond er weer een grote rij, waardoor we niet meekonden met de bus. Daarom zijn we op de bus gestapt die eerst naar het eindpunt reed en dan weer terug naar het beginpunt. Konden we in ieder geval zitten.

Het laatste onderdeel van het rangerprogramma was het volgen van een activiteit met een ranger. We hadden gekozen om naar een praatje te luisteren over condors. Die vogels haddenbij Lieve heel veel indruk gemaakt op school tijdens het thema over Peru. Dat praatje was leuk en erg informatief. De kinderen kregen een handtekening van de ranger en morgen worden ze beedigd als juior ranger, met een badge en een eed.

Tijd om terug te gaan. We parkeerden de auto weer bij het hotel en liepen naar het steakhouse tegenover de straat. Daar was ook een dinershow en dat was een schot in de roos voor de kinderen. Ze hebben genoten en gelachen en dat vonden wij ook weer leuk om te zien. De show was truwens ook best aardig en er werd goed gezongen. Na de show wilden de kinderen foto's met de acteurs en hebben we nog een ijsje gehaald bij de McDonalds. Daarna weer naar het motel, spullen pakken en slapen.

Het is toch maar een gat in de grond!

Gisteren ging het uploaden van de blog niet zo goed... De Eepad sloeg op hol waardoor de helft van het bericht maar is geplaatst. Vandaag de herkansing.

Vanmorgen hebben we weer lekker uitgeslapen, dat wil zeggen: Edwin om half 8 wakker, ik om half 9 en de kindjes hebben we om 9 uur maar eens wakker gemaakt, het was tenslotte weer een reisdag. Na alles weer te hebben ingepakt (we worden er steeds meer ervaren in) zaten we om 10 uur in de auto naar het grote gat in de grond: The Grand Canyon!
De route er naartoe zag er veelbelovend uit: NOT! Daarom hebben we zelf maar een leuke spot toegevoegd door nog een keer de route naar Monument Valley te rijden. Het licht was nu anders doordat we een aantal uur later daar waren dan gisteren. Mooi om te zien wat het effect is op de butts en mittens als de zon hoger staat.

Daarna werd het snel saaier, veel natuurlijke steengroeves, veel woestijn. Tja eigenlijk niet zo interessant na route 12 van een aantal dagen geleden. We zijn verwend! Rond 12 uur hebben we in Kayenta boodschappen gedaan. Het is voor die omgeving een best grote stad. Maar in onze ogen meer een dorp. Er wonen vooral Indianen en dat zie je ook in de supermarkt. Veel producten die je ergens anders niet ziet, zoals bonen, maiskolven nog in de schil en andere voor ons onbekende dingen. Hier hebben we onze lunch gehaald, gewoon simpele boterhammen met ham en salami. Jens had nl vanmorgen geen zin in muesli maar in brood, dus zorgen we daarvoor!

We zijn weer de weg opgedraaid en zijn richting Tuba gereden ongeveer 90 mijl verderop, weer een grote stad voor die omgeving. Het was een nogal saaie weg, veel rechtdoor en heel af en toe een bocht. Ik geloof dat we vandaag weer maar drie keer afgeslagen zijn, en tien bochten hebben gehad. Voordeel was dat we wel goed konden doorrijden. Onderweg hebben we nog gezocht naar een plek om even te picknicken maar er was geen parkeerplek te ontdekken en de zon scheen nogal fel en een plekje onder een boom was niet te vinden, er waren nl geen bomen tot aan de Grand Canyon.

Wat wel indruk maakte onderweg waren de huizen van de indianen. Overal verspreid door de woestijn zie je een hutje of caravan of trailer staan. De meesten hebben niet eens riolering of telefoonaansluiting. Er staan veel kapotte huizen tussen waar niets meer mee gedaan wordt. Je kunt zien dat daar grote armoede heerst. En dan rijden wij door Amerika op vakantie en kunnen terug naar een luxe huis, wat zijn wij dan rijk!!!

Onderweg zagen we boven de Grand Canyon flinke buien hangen. We wisten al dat er onweer werd verwacht. Toen we het park binnen reden begon het te spetteren en toen we naar het eerste viewpunt wilden regende het flink. Eerst even een boterham eten dan. Lieve en Jens hebben flink gebuffeld van het gewone brood en Lieve vroeg ineens zelfs spontaan of ze witte chocopasta op haar brood mocht (haar favoriete beleg in NL)

Daarna naar de rim gelopen voor het eerste uitzicht op de canyon. Samen met nog veel andere toeristen stonden we aan de rand van de canyon. Gelukkig met hek, maar ik hield Jens' hand stevig vast. Het uitzicht was erg mooi. Je zag de Colorado rivier een mijl onder ons stromen. Toen we de canyon verder inkeken zagen we dikke onweersbuien hangen en het regende er erg hard. Ik kan niet zeggen dat we meteen onder de indruk waren, vooral door de hordes mensen die ook over het randje wilden kijken kreeg ik nog niet het 'wauw gevoel'.

Weer in de auto gestapt naar het volgende uitzichtpunt. Lieve had zich weer geïnstalleerd met Ipad en film maar moest er na een paar minuten weer uit. Jens had ook niet zo'n zin om weer uit te stappen want het was toch maar een gat in de grond! Ja ik geloof dat ze verzadigd raken of ze hadden meer zin in het zwembad bij het motel?

Onderweg hebben we ook nog twee Elks (rendieren) met jongen langs de kant van de weg zien staan, dat zijn hele grote herten zeg! Net bij het motel liepen er ook twee rond te scharrelen, maar dat blijft toch een raar gezicht.

Als laatste stop zijn we bij het Visitors center langsgegaan en hebben Lieve en Jens allebei een Junior Ranger boekje opgehaald. Als ze een aantal opdrachten doen worden ze officieel junior ranger met oorkonde en handtekening van de ranger en een junior rangerspeldje. We hebben daar ook nog een film bekeken over De Grand Canyon en zijn toen naar het motel gegaan. Het loopt hier niet over van luxe, maar gelukkig is het er schoon en dat is het allerbelangrijkste.

Lieve en Jens slapen nu ook eindelijk na weer even ruzie gehad te hebben over de ruimte in het bed, ik heb er uiteindelijk maar een kussen tussen gelegd zodat ze elkaar niet zien, en dat hielp!

Morgen gaan we om 9 uur naar een Rangerpraatje aan de rim. Dat is ook een opdracht van het junior ranger programma en nog een tochtje lopen, misschien ook wel een stuk de Canyon in. Even afwachten hoe het weer gaat zijn.

Bots knal - nu volledige tekst

Monument Valley stond vandaag op het menu. We moesten om kwart voor zes ons bed uit. Met de slaap en de vermoeidheid van gisteren in de benen kwamen we uit bed. Buiten was het wat schemerig. Snel wassen, aankleden en wat eten. De kinderen aansporen en op weg. Ondertussen was de zon aan het opkomen.

We reden op de rustige weg en daar waren ze...in de verte...de mittens, buttes en messa's. Oftewel de rotsten van Monument Valley. Wij meteen stoppen voor een paar foto's, want stel toch dat ze weg gingen na de volgende bocht.

We reden langs Mexican Hat Rock. Een rots in de vorm van een sombrero, op zijn kop. Google maar eens, dan zie je massa's foto's hiervan. Wel mooi om zo'n ballanserende rots te zien, maar toch weer niet bijster mooi...

Dat veranderde later. De beroemde spot voor de foto van de weg richting Monument Valley. Ook ik ging in het midden van de weg staan voor een foto. Maar ging toch even aan de kantvoor de vrachtwagen die aan denderen. Toen zag Laura vlak bij de auto een schedel van een paard liggen. Ik denk dat ie er nog wel ligt, maar ik moest met de auto er wel omheen manouvreren omdat iedereen een blik wilde werpen op die schedel.

Daarna snel door richting het park. Daar kregen we de waarschuwing dat de dirtroad 'extremly rough' was. Maar dat gaf niet, want we moesten toch met de paarden mee. Na de auto geparkeerd te hebben en de bergschoenen aangetrokken te hebben gingen we in een open jeep met in de laadbak een soort tribune van banken naar de stallen: een keet en een doek op palen dat voor de schaduw voor de paarden zorgde.

Daar kregen we allemaal een paard aangemeten. Ook Lieve en Jens. Zij kregen speciale kinderzadels. Ik wist niet eens dat die bestonden. Het was wel even spannend hoe de kindereen het gingen doen, vooral Jens, maar we vertrokken vrijwel meteen met een afdaling het dal in. De kinderen liepen vrij vooraan in de rij en Laura en ik achteraan. We hadden paarden met opstartproblemen. Later ging het beter en schoot mijn paard af en toe in draf. Da's botsen en knallen op zo'n zadel. Toen ik een uurtje op dat beest zat hadden weelkaar wel gevonden, maar het laatste half uur kreeg ik toch wel last van mijn bekken en had ik moeite mijn hakken te gebruiken om het paard aan de praat te houden. Ik kon zelfs manouvreren. Als ik links wilde ging het paard ook links. Heeft de ranch toch ook bij mij geholpen. Alleen moest de telefoon even gered worden door de indiaan. Ik liet hem tijdens het filmen vallen. Het filmpje heeft daarna voor grote hilariteit gezorgd.
Jens zat als een volleerd cowboy op zijn zadel en zo gedroeg hij zich ook. Met flink wat bravoure.

De tocht was trouwens heel heel erg mooi. Over een paardenpaadje om de Westmitten heen, door rode woestijnzand waar je de sporen van de hagedissen goed kon zien en gelukkig nog wat bewolkt in het begin (we waren de zonnenbrand vergeten). Later werd het zonniger, maar met de hitte viel het mee. De zon was vooral erg sterk. En die zon, met dat rode zand gaf hele mooie uitzichten. En we liepen daar dus tussendoor, dan weer klimmend een heuvelruggetje op, dan weer door de rivierbedding.

Na meer dan twee uur waren we weer terug en de kinderen hebben het fantastisch gedaan. Zonder problemen of pijntjes hebben ze de tocht gemaakt en ze genoten ervan! De paardenwerden allemaal weer afgezadeld en losgelaten op het land en wij werden weer in de tribunejeep gezet, terug naar het bezoekerscentrum waar onze auto stond.

In het bezoekerscentrum dronken we wat en keken naar de veel te dure spulletjes en we besloten de dirtroad op te gaan. Deze was inderdaad erg hobbelig en steil. Eenmaal weer inhet dal ging het beter, maar bij een splitsing werd het moeilijker. Toen ik de 4 wielaandrijving aanzette reed hij echter erg vlot door het mulle zand naar een uitzichtpunt waar ook weer de kraampjes met indianenspullen stonden. Daar kochten we voor de kinderen een dromenvanger.

De betekenis werd ook goed uitgelegd: de goede dromen kwamen via het web in de steentjes terecht en vanuit die steentjes gingen de goede dromen via de kralen en de veren weer terug naar je hoofd. de kwade dromen bleven hangen in het web en verbrandden in deopkomende zon.

De dirtroad liep weer door een totaal ander deel van het park, waardoor we weer heel andere dingen zagen en die waren ook erg mooi. We hebben regelmatig foto's gemaakt. Die momenten waren ook wel prettig om even bij te komen van het gebots en geknal van de auto in alle putten en stenen in de weg.

Op de terugweg zagen we steeds vaker auto's die vastgelopen waren in het mulle zand, of een helling niet opkwamen. Met de vierwielaandrijving en goed kijken lukte het ons wel. Zo beleeft elke automobilist wer zijn eigen spannende avontuur.

Toen we weer bij het bezoekerscentrum waren, waren we ook wel echt klaar met het park en zijn we teruggereden naar Bluff. Daar lekker gedouched en de kleren gewassen. Toen deschone kleren weer in de koffers zaten zijn we naar het centrum van Bluff getrokken. Daar was Fort Bluff, dus ik dacht meteen aan Blauwbloezen, maar het bleek door de eerste kolonisten gebouwd. Veel huifkarren en hutten. Wel grappig om te zien.

De magen moesten weer gevuld worden en de kinderen wilden naar dezelde tent als gisteren, dus dat maar gedaan. Dat is echt zo'n eettent onder een rots aan een highway, maar dan niet met zoveel vrachtwagens. Daarna de kinderen naar bed en wij hebben nog lekker buiten gezeten met een glaasje wijn, naar de miljoenen sterren kijken. Zelfs de melkweg gezien.

Een keer links, twee keer rechts

En dan zijn we 258 mijl, oftewel 415 km verder...Een van de langste reisdagen achter de rug, maar wat voor een! Verreweg de mooiste route van deze vakantie tot nu toe. Zoveel verschillende natuurverschijnselen achter elkaar. Het was enorm!

We probeerden vandaag zo vroeg mogelijk weg te komen, want we hadden een lange dag voor de boeg. Echt vroeg was het niet, want om 8.00 uur werd er pas  "come and grab it!!!" geroepen. Dan konden we pas ontbijten. De kinderenr hadden erg veel moeite met weggaan. Ze hebben het daar echt heel erg naar de zin gehad en het was ook leuk. Er heerste een klimaat van 'alles kan' en vrolijkheid.

Toch vertrokken. De routeplanners stuurden ons allemaal naar het noorden, maar wij gingen naar het zuiden: de UT 12 weer op, de scenic byway. Linksaf. En meteen reden we weer tussen de hoodoo's van Bryce NP door. De weg ging richting de Giant Staircase. Het Coloradoplateau bestaat eigenlijk uit een aantal verschillende lagen gesteenten die laag voor laag van noord naar zuid afslijt. Om de zoveel mijl daal je dus, om dan weer mijlen op vlak land te rijden. Heel bijzonder en nu goed zichtbaar.

Een van de mooie plekken wa na de oversteek van de Fremont River. We begonnen de canyon weer uit te klimmen en bovenop kregen we een heel mooi uitzicht, waar we een paar foto's namen. Daarna weer verder: over een graad. Dus links en rechts een enorme kloof en Laura in de handgrepen, net toen ze een koekje voor me wilde pakken. Nog nooit meegemaakt om met een auto over een graad te rijden. 

Daarna volgden mijlen door een heel mooi bos. Eerst naaldbomen en later groepen populieren of iets wat daar op leek. Op het einde van de route hebben we getankt (de auto en wijzelf), maar tijdens het afrekenen begon het te regenen. Dus snel de lunch mee in de auto en verder richting Capitol Reef NP. De eerste keer rechtsaf. Net als de UT 12 een tip van mijn collega.

Enkele mijlen verder scheen de zon alweer en zochten we een plekje om het brood op te eten en wat te drinken. De uitzichten over der verschillende gekleurde rosten waren echt heel erg mooi. Goede lunchplek; Sunsetpoint.

We reden verder het park in en al snel kwamen we in Fruita. Een nederzetting van de mormonen, maar nu vooral het centrum van het park. Daar even een kaart bij het bezoekerscentrum opgehaald en de scenic route opgereden. We hadden nog wat tijd en wilden iets meer van het park zien. En dat lukte!

Enkele mijlen later sloegen we af. De Grand Wash Road. Mijn allereerste dirtroad door een drooggevallen rivierbedding. Het dal werd al snel smaller en we kregen onze tweede natural bridge te zien. De eertse was een kleintje in de Valley of Fire, een eeuwigheid geleden. De andere dus hier en deze was duidelijk groter, maar ook verder weg en met een achtergrond van andere rots moeilijk op de foto te krijgen. Even later kwamen we op een plek dat Echo Canyon heette. Een fantastische echo was daar. De kinderen hielden niet op met roepen. Ook niet in de auto...Op het eind van de dirtroad vertrok een wandelpad, maar die deden we niet. We gingen dezelfde weg terug tot het asfalt. Daar weer verder het park in. De kleuren en de vormen van de rosten veranderden voortdurend. Wat een goede tip! 

Op het eind van de asfaltweg gingen we een nieuwe dirtroad op; richting een kloof. Deze 

Capitol Gorge Road was nog spectaculairder dan de eerste en op het eind ging deze road over in een wandelpad dat de oude wagenroute door de kloof volgde. Een enorme vliegende tor kroop over de muur. In de kloof kwamen we nog enkele rotstekeningen tegen. Het was nu alleen tijd om te vertrekken. Jammer. We komen hier graag nog eens terug. 

Eenmaal weer op de route richting Bluff kwamen we buiten het park op een stuk wat de Bad Lands genoemd wordt, omdat er niets op groeit. Het was een echt stuk woestijn en we hebben daar de auto een aan de kant gezet en met onze voeten op het zand gestaan. Midden in de woestijn. Echt gaaf. Jens moet de foto's nog zien, want hij sliep toen. 

Wat later begonnen de struiken weer te groeien en ging de weg richting zuid. We koersten op Lake Powel aan. De weg was lang en de omgeving lichtglooiend, met aan de rechterkant de bergen. Onderweg kwamen we nog een half opgevreten koeienkarkas tegen. Na mijlen en mijlen begon de weg wat te slingeren en vormde zich weer een canyon waarin we afdaalden richting Lake Powel. Een stuwmeer midden in de woestijn. 

We reden een uitzichtpunt op en daar hebben we nog een paatr foto's gemaakt, vanwege de vergezichten. Je zag onder andere de brug waar we later mee over de Coloradorivier zouden steken. Daarna begon de weg weer te klimmen en kwamen de butes en mesa's die we morgen meer zullen zien. De Glenn-Canyon Area is erg bijzonder om te zien, met alles erop en eraan van wat je je voorstelt van een westernfilm. 

De weg kronkelde verder tussen de kloven en de heuvels; zelfs dwars door een bergwand. We passeerden enkele indianenruines, maar die hebben we nauwelijks gezien. We zagen wel een zandstorm in de verte.

Uiteindelijk sloegen we weer rechtsaf, richting Bluff. En richting de zandstorm. Na enkele mijlen kwamen we erin terecht en reden we over een tumbleweed; ze bestaan echt! Daarna liep de weg weer naar beneden en reden we de zandstorm weer in, net als Bluff trouwens. Daar stonden de eerste autolijken al aan de kant van de weg bij een oud tankstation en aan de overkant een diner, net onder de rotsen.

We reden snel verder naar het motel en dat bleek een hele nette tent te zijn. Na de bagage afgezet te hebben zijn we weer teruggereden naar de diner onder de rotsen, waar we een heerlijke steak gegeten hebben en vooral veel gedronken. De kinderen kregen allebei nog een stenen pijlpunt. Ben benieuwd waar die dingen gefabriceerd zijn.

Nu slapen, want morgen erg vroeg op (kwart voor zes) voor een paardrijrit in Monument Valley. Ben benieuwd of we allemaal mee mogen. De foto's willen nog niet zo vlotten. Die komen dus nog.

Howdie folks

Cowboy, cowboy en nog eens cowboy. Da's wel de samenvatting van vandaag. We hadden vandaag een volgeprogrammeerde dag. Om acht uur was het ontbijt. En dat was Amerikaans provencaal. Dus scrambled eggs, iets wat op zuurkool leek en worst. Dat alles heerlijk overspoeld met tomatenketchup. Gelukkig was er ook wat cerial, melk, sinaasappelsap en appelsap. En een beetje slappe koffie.
Jens heeft vooral wat gedronken en een worstje gegeten. Lieve eet wel wat, maar ook niet echt bordenvol. Dat doen de anderen wel...

Om negen uur was het al tijd voor de eerste activiteit: pijl en boog. Niet echt iets voor cowboys, maar dat mocht de pret niet drukken. De kinderen wilden niet stoppen. Om elf uur gingen Laura en Lieve met een paardentrektocht mee. Jens mocht nog niet mee, dus bleven wij achter. Onze activiteit begon een uurtje later. Jens werd op een paard over het erf geleid.

Van Laura hoorde ik dat Lieve de trektocht fantastisch vond, ook al raakten de gidsen de weg kwijt en was de tocht toch best zwaar, door sloten, beekjes en steile beklimmingen en afdalingen en door kuddes runderen. Ze waren in ieder geval zo'n tweeenhalf uur weg.
13.00 uur: lunchtijd, broodje warm vlees met frietjes en sla. Daarna knutselen en vervolgens weer paardrijden, maar nu ook Jens en ik. Lieve had ondertussen een Nederlands meisje leren kennen die goed kon paardrijden en haar hebben we de hele dag niet gezien. Jens is erg goede maatjes met een van de begeleiders. Die begeleider was er ook bij het paardrijden en lassowerpen.

's Middags begon het te onweren en te regenen. Dat maaktte Lieve helemaal niets uit. Zij ging gewoon door met paardrijden. Jens was met de lasso de begeleider aan het vangen en samen door de modder rollen. Regen of geen regen, dat maaktte niets uit.

Na het eten (weer zo'n pot) gingen de kinderen nog even buiten spelen en heb ik een bok bevrijd die vastzat met z'n kop. Daarna weer kampvuur en naar bed. Morgen een hele  lange reisdag, dus de spullen staan al gepakt.

De Ranch (door Lieve)

hallo ik ben op de ranch. ik heb heel veel  leuk dinge gedaan. net als paart rijde  en pijl en boog en  kampvuur . ik heb een vriedin  gekreegen . ik vind het heel jamer dat ik  zo ver van huis ben. kus kus van lieve

In de Here

De wekker ging vroeg vanochtend. Nou ja, valt ook wel mee, maar de kinderen gaan eigenlijk elke vond te laat naar bed. Daar kunnen we eigenlijk niet zo heel veel aan veranderen. Met reisdagen ben je gewoon laat klaar met alles en de dingen die we zien zijn zo mooi, dat we er zo lang mogelijk willen blijven. Ach, het is vakantie.

Enfin, vandaag dus wel vroeg eruit. We gingen van Zion NP naar een dorpje in de buurt van Bryce NP en we wilden ook naar Bryce Canyon zelf. Na alles in de auto geladen te hebben, hebben we nog een lekkere lunch gekocht en zijn weer Zion ingereden. De route ging namelijk door een ander deel van dat park dan waar we gisteren waren. Een bonus voor ons dus. En wat voor een! Weer rotsen en bomen, maar de kleur was weer anders en in plaats van op de bodem van een canyon was dit landschap anders. Dan weer alsof je door de duinen reed, dan weer bergen en altijd kale rotsen met daarop struiken en bomen en altijd strepen van de stenen die langs elkaar geschraapt zijn tijdens de ijstijd.

Na Zion werd het landschap meer open en veranderde in een 'cowboy-en-indianenland', met prairie, bergen op de achtergrond en af en toe een lage canyon. Daar stak ook nog een ree de weg over. 

Na mijlen over zo'n land gereden te hebben sloegen we de UT12 in. Een scenic byway, zoals ze dat noemen. We reden vrijwel meteen de Red Canyon in. Een canyon uit vooral rode stenen en dennen. mooi contrast. De weg reed dat canyon uit en we reden weer op een vlakte. Daar sloegen we rechtsaf naar Bryce Canyon. Daar stond een bord waarin ze ons adviseerden om de shuttlebus te pakken. Omdat dit gisteren erg goed bevallen was deden we dat nu weer. En de bus stond al klaar. Snel onze wandelschoenen aangetrokken, de lunch meegepakt en in de bus gaan zitten. Deze reed vrij snel later al weg richting het park. Daar reden we eerst naar het laatste viewpoint en zo weer terug naar de ingang.

We hadden ons thuis al op dit park voorbereid en wisten daardoor welke wandelroute we wilden doen en dus ook bij welke halte we uit moesten stappen. Nog steeds hadden we het amphietheater nog niet gezien. Er liepen vanuit die halteplaats wandelpaden. maar we moesten allemaal plassen. Toch eerst kijken. En ineens zagen we waarvoor we gekomen waren: een enorm oppervlakte van gekleurde rotsen en gekleurde zandhopen. Veroorzaakt voor erosie. De rosten hadden de vorm van gordijnen of schoorsteenpijpen. 

Na het plassen en het eten van de lunch vertrokken we voor de wandetocht. Eerst bovenop richting een ander uitzichtpunt en van daaruit naar beneden. Laura moest eerst zeven kleuren #**^%@^ wegwerken vanwege de angst voor de kliffen, maar daar zette ze zich vrij vlot overheen. Daarna werd de tocht echt heel erg mooi. We liepen tussen de hoge steenzuilen door naar beneden en door de bossen, met de rosten gingen we weer terug richting het eerste uitzichtpunt. Ondertussen brak de zon door en zouden we eigenlijk weer opnieuw moeten beginnen aan de tocht vanwege de kleuren. Deze waren in de zon nog intenser. Slalommend tussen de Japanners en de haarspeldbochten volgend kwamen we via de Wallstreet weer boven. Wallstreet vanwege de smalle weg tussen hoge rotsen door. Die Japanners zagen we allen daar, dus zij zagen maar een heel klein deel. Jammer voor hun!

Het was tijd om te vertrekken. Weer in het busje terug, maar deze was nu veel voller. Gelukkig ben ik forens en dus propte ik de kinderen voor me uit de bus in en konden we nog zitten. 

Eenmaal weer onderweg was de route simpel. Alsmaar rechtdoor totdat we er waren. Dat was dus 37 mijl, zonder huizen, auto's of wat dan ook. Helemaal niks. O ja, twee pairiehonden staken de weg over en kon ik nog maar net ontwijken. 

Midden in de Black Canyon waren we er volgens de routeplanner, maar daar was dus helemaal niets. We moesten nog zo'n 5 mijl verder en toen waren we er. Een ranch van Mormonen, met genoeg exemplaren van het Boek Mormonen om ons te bekeren. De kamer is schoon, maar oud en zonder koelkast. Zijn we niet meer gewend. 

Lieve kon meteen gaan paardrijden, maar die knollen zijn wat groter dan ze gewend is en de Amerikaanse manier van paardrijden is anders dan dat zij kent, maar ze sloeg zicht er goed doorheen. Daarna wat rondgescharreld en op een paard met wagen door het dorpje gereden. Er werden wat gospels gezongen en we waren weer In de Here; bij de Witte Tent.

Nu zit iedereen bij een kampvuur en ga ik ook nog maar even kijken. Foto's wordt wat lastig, maar ik ga er toch wat proberen.

Rode stenen...witte stenen...gele stenen...nog meer stenen

De hele dag Zion National Park!

En wat is een dag in dit park kort! Zelden zo'n mooie natuur gezien met zoveel kleuren steen boven elkaar dat zelfs ik de verschillen goed kon zien. En veel water, veel verschillende planten en bomen en natuurlijk veel zon.

We begonnen de dag met uitslapen. De kinderen sliepen gisterenavond heel laat in, terwijl we ze er op tijd in hadden gelegd. En ze hadden nu echt de slaap nodig. Daardoor hebben we de fietsen vanochtend niet opgehaald en zat de fietstocht door Zion er vandaag niet in. Wel jammer. Maar daardoor hadden we weer wel meer tijd om met de shuttlebus het
 park in te gaan en wat meer te wandelen dan dat we van plan waren.

Na het ontbijt wandelschoenen aan en naar de ingang van het park gewandeld. Dat was een paar honderd meter verderop. En daar stond de shuttlebus al klaar. Het busje reed erg rustig het park in en ondertussen draaiden ze een onverstaanbaar bandje af over de dingen die je onderweg zoal tegenkwam. En dat was erg mooi. Zoveel variantie in rotsen en planten op zo'n klein oppervlakte. De wanden van de canyon waar we doorreden werden steeds hoger en het dal steeds smaller. Op het laatste was er geen ruimte meer voor de weg en dat was ook onze eindhalte.

Voor de bus dan, want nu begon de wandeltocht pas echt. We gingen naar de Narrows. Na een mijl wandelen over een wandelpad langs rotsen, moerassen, waterpoelen en de rivier de Virgin (ja dezelde als van die canyon waar we gisteren met de auto over de snelweg doorreden) kwamen we bij een strandje aan waar ook het wandelpad niet meer verder kon. Hier begonnen de Narrows. We trokken onze waterwandelschoenen aan die we hier speciaal voor bij de Decathlon voor een prikkie hadden gekocht en stapten de rotsen op dienaast de rivier lagen. Nog geen 5 meter verder moesten we door de rivier waden naar de overkant. Jens is de kleinste, dus die zou als eerste erg nat kunnen worden, maar dat viel bij deze oversteek mee. Tot aan zijn knieen.

weer gingen we verder en de tweede oversteek kwam. Deze was serieus dieper en Laura stroopte Jens z'n broek zo hoog mogelijk op. Zijn pijpjes werden wat nat, maar we waren er nog steeds niet. Weer een eindje verder moesten we weer het water in en dit waren de eigenlijke Narrows. De rivier is het wandelpad, maar die bestond dus uit grote keien in het water. Voorzichtig zochten we onze weg door het water, terwijl de rotswanden zo'n honderd eter hoog aan elke kant stonden (als ze al niet hoger waren).

Als de doorgang smaller wordt, wordt het waterpijl...
Inderdaad, ook hoger. We kwamen op een punt waarna de mensen die ook dit 'pad' liepen tot aan hun oksels in het water waden. Dat was ik dus niet van plan en Laura ook niet. Lieve wel en die leverde haar t-shirt in. Zo'n 20 metere verder stond ze bijna tot aan haar kruis in het water. Toen kwam ze dansend terug. En dat was niet zo'n goed idee. Even later was ze dus helemaal nat. Kon ze net zo goed wel doorlopen, maar dat mocht niet van ons.

We gingen terug en na die val werd Jens wat baldadiger. Dat zou hem niet overkomen, maar zijn loopje was veelbetekenend. En inderdaad. Bijna waren we weer bij het pad toen Jens ook uitgleed. Niet helemaal, maar zijn zij was toch ook wel nat. Gelukkig scheen de zon utbundig en konden we op het strandje weer wat opdrogen.

Nadat we onze schoenen weer aankonden zijn we met de shuttle weer teruggereden naar de Zion Lodge. Een hotel met cafetaria midden in het park en daar aten we wat brood en de kinderen een pizzapunt. Daarna wilden we de emerald pools bezoeken, maar door een aardverschuiving was het pas na de lower pool weggespoeld en moesten we weer teruglopen. Dus bij de Lodge weer de shuttle gepakt, dieper de canyon in. Daar gingen we naar de Wheeping Rock. Een huilende rots dus. Water liep bovenop het Colorado Plateau de zandstenen ondergrond in en komt hier dus weer uit die rotsen gedruppeld. Bijzonder om te zien en ook de condor die kwam overvliegen had wel onze aandacht.

Daarna een andere pad ingeslagen dat omhoog liep, maar de zon zat enorm hard op dat deel van de berg te fikken, dus we zijn snel weer omgedraaid naar de shuttlebus om in de lodge een ijsje te eten. Zeg maar ijs. Toen we die op hadden wilden we de shuttle richting de uitgang oakken, want het was ondertussen wel weer laat geworden, maar het was zo druk dat we verschillende busjes moesten laten gaan voordat we zelf aan de beurt waren. En daar hadden we dus geen zin in. Daarom in het lege busje gestapt dat de canyon weer verder inreed en bij de Narrows weer omdraait richting de uitgang. Konden we mooi toch nog al dat moois zien.

Toen we uitgestapt waren liepen we weer naar onze kamer, maar onderweg liepen we nog wel even een restaurantje in om twee heerlijke salades en twee boterhammen met ham, kaas en zakje chips te kopen. Ik wachtte tot die klaar waren en Laura en de kinderen liepen vast vooruit om de zwemkleren aan te trekken.

Lieve liep net naar het zwembad toen ik aan kwam lopen. Na alle spullen klaargezet te hebben heb ik ook mijn zwembroek aangetrokken en hebben we nog wat gespeeld in het zwembad. Daarna heb ik het eten even uit de kamer gehaald en hebben we dat in de tuin van het complex opgegeten met de mooie bergen om ons heen.

Woestijn en Canyons: 100x wauw wat mooi!

Vanmorgen zijn we vanuit Las Vegas vertrokken na een vlug ontbijtje. Vandaag geen pancakes en wafels en worstjes en scrambled eggs, maar een gewone voorverpakte boterham. Blehhh, maar de koffie was lekker!
Daarna de koffers in de auto geladen. Eindelijk konden we een foto maken van zo'n grote truck die hier rondrijden want er stond er een vlak naast onze auto. Toen we de foto's hadden kwam een agent ons waarschuwen dat we zulke trucks beter niet kunnen fotograferen en aanraken omdat de chauffeurs dat niet prettig vinden, ze kunnen zelfs flink aggressief zijn. De trucks zijn inderdaad altijd erg schoon, ach deze heeft er een paar kinderhanden bij, en wij hebben onze foto!

Snel waren we uit Las Vegas, je rijdt dan meteen de woestijn weer in. Als je bedenkt hoe absurd dat is... Midden in de woestijn de Eiffeltoren, het vrijheidsbeeld van New York, het Colloseum, een Piramide, de Sfinx. Wij hebben de rest van de wereld gezien!

Na ongeveer een uurtje rijden zijn we afgeslagen naar de Valley of fire. Het landschap werd steeds mooier, van platte woestijn met bosjes naar bergen en daarna rode bergen. Wat een mooi park is dat! In Yosemite konden we nog vergelijken, Spanje, Italië, Zwitserland, maar dit was echt iets wat we nog nooit hebben gezien. Een vlakte met rode rotsen die allerlei vormen hebben en een plek waar 4000 jaar oude rotstekeningen zijn gemaakt door de oorspronkelijke bewoners, wauw!
We hebben ook nog een mini wandeling door de woestijn gemaakt waar de versteende boomstammen lagen. De kindjes vonden dit niet zo interessant, na Las Vegas is toch alles mogelijk, ook stenen bomen!
Gelukkig was het er vandaag ook niet zo heet, zo'n 98 graden (36,6 graden Celcius) en dat is aangenaam. De wind zorgt voor verkoeling. In het bezoekerscentrum hebben we nog een aantal huidige bewoners in levende lijve ontmoet: de schorpioen, een slang, de tarantula en de gekko's. Gezellig!

Daarna hebben we in Mesquite boodschappen gedaan, flink alcohol ingeslagen want vandaag gaan we voor 6 dagen naar Utah en daar wordt geen alcohol geschonken. Dat zal de wet wel zeggen... (In Californië zeggen ze: "click it, for your own safety", dus gordels vast voor je eigen veiligheid, hier in Utah zeggen ze "The law says..." staat gewoon als bord aan de kant van de weg)

De route daarna werd steeds mooier, van woestijn naar Canyons. De snelweg reed door een canyon, waar de Virgin river doorheen stroomt. Erg mooi, dat heb ik volgens mij wel 100x gezegd. Echt zoals je ze uit het boekje kent. We moesten Lieve en Jens af en toe aansporen om naar buiten te kijken, maar toen we door de canyon reden zag ik Lieve meer naar buiten kijken daar naar de Ipad.

De Tom Tom gaf aan dat we nog 70 mijl moesten rijden, op de borden stond Zion, Springdale 23 mijl. Bleek een foutje te zijn van de mevrouw die met ons mee reist. Gelukkig maar scheelde een uur rijden want ineens waren we bij de Lodge. Een erg mooi plekje in een oase van groen. We zitten nu op het balkon, de krekels maken weer flink lawaai, de kindjes slapen eindelijk. Het in nu lekker koel hier, 29 graden en een luchtvochtigheid van 21%.

Viva Las Vegas

Shopdag! Dat hadden we gepland, dus na een buffetontbijt (wat een verschrikking! Eat all you can...nou, da's voor sommigen heel veel en in hele vreemde combinaties, hoewel dat laatste vooral voor Lieve en Jens gold: pannenkoek met wafel, scrambled egg en gebakken worst. Heerlijk om mee wakker te worden.

Met een volle maag gingen we naar een outletcentum op zo'n twee mijl van ons hotel. Daar hebben we geshopt of ons leven ervan afhing. Maar de prijzen zijn er dan ook wel naar: een guess t-shirt voor ongeveer 5 euro, spijkerbroek voor Jens ook 5 enz.

Na het winkelen zijn we over de strip naar Circus Circus gereden. Daar is een overdekt pretpark met onder andere een kopie van de Python in de Efteling. Daar moest Lieve dus in. En ze wilde meer, maar dat komt nog wel aan het eind van de vakantie. 

Na het eten van wat brood, soep en salade hebben we de auto weer gepakt en gingen op weg naar het midden van de Strip, waar onder andere Belagio staat. Een zeer luxe hotel met om het kwartier nog steeds het grootste waterballet ter wereld. Het duurde even voordat we de auto weer kwijt waren, maar dat lukte eigenlijk best goed. We moesten wel door een shoppingmall lopen die in de sfeer van een arabisch stadje was gebouwd. Maar wel overdekt en met airco.

De balletvoorstelling was zo mooi dat de kinderen hem een paar keer wilden zien. Daarna was het kiezen. Teruglopen naar de auto om dan naar ons hotel te rijden en dan verder de strip op te lopen, of meteen doorlopen naar het hotel en dat ik dan alleen de auto ging ophalen. We kozen voor het laatste om de sfeer nog meer te proeven. En dat was een goede keuze. Heel leuk om daar te lopen. Het was wel druk en warm (om 10 uur was het nog 38 graden), maar echt de moeite waard. Al die lichtjes en die mensen.

Als laatste zijn we in de M&M-store geweest. Daar kon je M&M-etjes in totaal andere kleuren uitkiezen en kopen dan die wij kennen en er waren ook andere smaken (onder andere met pindakaas). Voor de kinderen was dit een groot succes. Lieve kreeg daar ook oorbelletjes in de vorm en kleur van een M&M. Daarna liepen Laura en de kinderen door naar het hotel en ben ik teruggelopen. Onderweg nog een Japanse lookalike Elvis op een nogal verlopne dronken manier karaoke horen zingen, maar dat hoort dus ook bij Las Vegas. Heel leuk en mooi om te zien en lieve was ook echt nog niet klaar.