Toch vertrokken. De routeplanners stuurden ons allemaal naar het noorden, maar wij gingen naar het zuiden: de UT 12 weer op, de scenic byway. Linksaf. En meteen reden we weer tussen de hoodoo's van Bryce NP door. De weg ging richting de Giant Staircase. Het Coloradoplateau bestaat eigenlijk uit een aantal verschillende lagen gesteenten die laag voor laag van noord naar zuid afslijt. Om de zoveel mijl daal je dus, om dan weer mijlen op vlak land te rijden. Heel bijzonder en nu goed zichtbaar.
Een van de mooie plekken wa na de oversteek van de Fremont River. We begonnen de canyon weer uit te klimmen en bovenop kregen we een heel mooi uitzicht, waar we een paar foto's namen. Daarna weer verder: over een graad. Dus links en rechts een enorme kloof en Laura in de handgrepen, net toen ze een koekje voor me wilde pakken. Nog nooit meegemaakt om met een auto over een graad te rijden.
Daarna volgden mijlen door een heel mooi bos. Eerst naaldbomen en later groepen populieren of iets wat daar op leek. Op het einde van de route hebben we getankt (de auto en wijzelf), maar tijdens het afrekenen begon het te regenen. Dus snel de lunch mee in de auto en verder richting Capitol Reef NP. De eerste keer rechtsaf. Net als de UT 12 een tip van mijn collega.
Enkele mijlen verder scheen de zon alweer en zochten we een plekje om het brood op te eten en wat te drinken. De uitzichten over der verschillende gekleurde rosten waren echt heel erg mooi. Goede lunchplek; Sunsetpoint.
We reden verder het park in en al snel kwamen we in Fruita. Een nederzetting van de mormonen, maar nu vooral het centrum van het park. Daar even een kaart bij het bezoekerscentrum opgehaald en de scenic route opgereden. We hadden nog wat tijd en wilden iets meer van het park zien. En dat lukte!
Enkele mijlen later sloegen we af. De Grand Wash Road. Mijn allereerste dirtroad door een drooggevallen rivierbedding. Het dal werd al snel smaller en we kregen onze tweede natural bridge te zien. De eertse was een kleintje in de Valley of Fire, een eeuwigheid geleden. De andere dus hier en deze was duidelijk groter, maar ook verder weg en met een achtergrond van andere rots moeilijk op de foto te krijgen. Even later kwamen we op een plek dat Echo Canyon heette. Een fantastische echo was daar. De kinderen hielden niet op met roepen. Ook niet in de auto...Op het eind van de dirtroad vertrok een wandelpad, maar die deden we niet. We gingen dezelfde weg terug tot het asfalt. Daar weer verder het park in. De kleuren en de vormen van de rosten veranderden voortdurend. Wat een goede tip!
Op het eind van de asfaltweg gingen we een nieuwe dirtroad op; richting een kloof. Deze
Capitol Gorge Road was nog spectaculairder dan de eerste en op het eind ging deze road over in een wandelpad dat de oude wagenroute door de kloof volgde. Een enorme vliegende tor kroop over de muur. In de kloof kwamen we nog enkele rotstekeningen tegen. Het was nu alleen tijd om te vertrekken. Jammer. We komen hier graag nog eens terug.
Eenmaal weer op de route richting Bluff kwamen we buiten het park op een stuk wat de Bad Lands genoemd wordt, omdat er niets op groeit. Het was een echt stuk woestijn en we hebben daar de auto een aan de kant gezet en met onze voeten op het zand gestaan. Midden in de woestijn. Echt gaaf. Jens moet de foto's nog zien, want hij sliep toen.
Wat later begonnen de struiken weer te groeien en ging de weg richting zuid. We koersten op Lake Powel aan. De weg was lang en de omgeving lichtglooiend, met aan de rechterkant de bergen. Onderweg kwamen we nog een half opgevreten koeienkarkas tegen. Na mijlen en mijlen begon de weg wat te slingeren en vormde zich weer een canyon waarin we afdaalden richting Lake Powel. Een stuwmeer midden in de woestijn.
We reden een uitzichtpunt op en daar hebben we nog een paatr foto's gemaakt, vanwege de vergezichten. Je zag onder andere de brug waar we later mee over de Coloradorivier zouden steken. Daarna begon de weg weer te klimmen en kwamen de butes en mesa's die we morgen meer zullen zien. De Glenn-Canyon Area is erg bijzonder om te zien, met alles erop en eraan van wat je je voorstelt van een westernfilm.
De weg kronkelde verder tussen de kloven en de heuvels; zelfs dwars door een bergwand. We passeerden enkele indianenruines, maar die hebben we nauwelijks gezien. We zagen wel een zandstorm in de verte.
Uiteindelijk sloegen we weer rechtsaf, richting Bluff. En richting de zandstorm. Na enkele mijlen kwamen we erin terecht en reden we over een tumbleweed; ze bestaan echt! Daarna liep de weg weer naar beneden en reden we de zandstorm weer in, net als Bluff trouwens. Daar stonden de eerste autolijken al aan de kant van de weg bij een oud tankstation en aan de overkant een diner, net onder de rotsen.
We reden snel verder naar het motel en dat bleek een hele nette tent te zijn. Na de bagage afgezet te hebben zijn we weer teruggereden naar de diner onder de rotsen, waar we een heerlijke steak gegeten hebben en vooral veel gedronken. De kinderen kregen allebei nog een stenen pijlpunt. Ben benieuwd waar die dingen gefabriceerd zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten