Bots knal - nu volledige tekst

Monument Valley stond vandaag op het menu. We moesten om kwart voor zes ons bed uit. Met de slaap en de vermoeidheid van gisteren in de benen kwamen we uit bed. Buiten was het wat schemerig. Snel wassen, aankleden en wat eten. De kinderen aansporen en op weg. Ondertussen was de zon aan het opkomen.

We reden op de rustige weg en daar waren ze...in de verte...de mittens, buttes en messa's. Oftewel de rotsten van Monument Valley. Wij meteen stoppen voor een paar foto's, want stel toch dat ze weg gingen na de volgende bocht.

We reden langs Mexican Hat Rock. Een rots in de vorm van een sombrero, op zijn kop. Google maar eens, dan zie je massa's foto's hiervan. Wel mooi om zo'n ballanserende rots te zien, maar toch weer niet bijster mooi...

Dat veranderde later. De beroemde spot voor de foto van de weg richting Monument Valley. Ook ik ging in het midden van de weg staan voor een foto. Maar ging toch even aan de kantvoor de vrachtwagen die aan denderen. Toen zag Laura vlak bij de auto een schedel van een paard liggen. Ik denk dat ie er nog wel ligt, maar ik moest met de auto er wel omheen manouvreren omdat iedereen een blik wilde werpen op die schedel.

Daarna snel door richting het park. Daar kregen we de waarschuwing dat de dirtroad 'extremly rough' was. Maar dat gaf niet, want we moesten toch met de paarden mee. Na de auto geparkeerd te hebben en de bergschoenen aangetrokken te hebben gingen we in een open jeep met in de laadbak een soort tribune van banken naar de stallen: een keet en een doek op palen dat voor de schaduw voor de paarden zorgde.

Daar kregen we allemaal een paard aangemeten. Ook Lieve en Jens. Zij kregen speciale kinderzadels. Ik wist niet eens dat die bestonden. Het was wel even spannend hoe de kindereen het gingen doen, vooral Jens, maar we vertrokken vrijwel meteen met een afdaling het dal in. De kinderen liepen vrij vooraan in de rij en Laura en ik achteraan. We hadden paarden met opstartproblemen. Later ging het beter en schoot mijn paard af en toe in draf. Da's botsen en knallen op zo'n zadel. Toen ik een uurtje op dat beest zat hadden weelkaar wel gevonden, maar het laatste half uur kreeg ik toch wel last van mijn bekken en had ik moeite mijn hakken te gebruiken om het paard aan de praat te houden. Ik kon zelfs manouvreren. Als ik links wilde ging het paard ook links. Heeft de ranch toch ook bij mij geholpen. Alleen moest de telefoon even gered worden door de indiaan. Ik liet hem tijdens het filmen vallen. Het filmpje heeft daarna voor grote hilariteit gezorgd.
Jens zat als een volleerd cowboy op zijn zadel en zo gedroeg hij zich ook. Met flink wat bravoure.

De tocht was trouwens heel heel erg mooi. Over een paardenpaadje om de Westmitten heen, door rode woestijnzand waar je de sporen van de hagedissen goed kon zien en gelukkig nog wat bewolkt in het begin (we waren de zonnenbrand vergeten). Later werd het zonniger, maar met de hitte viel het mee. De zon was vooral erg sterk. En die zon, met dat rode zand gaf hele mooie uitzichten. En we liepen daar dus tussendoor, dan weer klimmend een heuvelruggetje op, dan weer door de rivierbedding.

Na meer dan twee uur waren we weer terug en de kinderen hebben het fantastisch gedaan. Zonder problemen of pijntjes hebben ze de tocht gemaakt en ze genoten ervan! De paardenwerden allemaal weer afgezadeld en losgelaten op het land en wij werden weer in de tribunejeep gezet, terug naar het bezoekerscentrum waar onze auto stond.

In het bezoekerscentrum dronken we wat en keken naar de veel te dure spulletjes en we besloten de dirtroad op te gaan. Deze was inderdaad erg hobbelig en steil. Eenmaal weer inhet dal ging het beter, maar bij een splitsing werd het moeilijker. Toen ik de 4 wielaandrijving aanzette reed hij echter erg vlot door het mulle zand naar een uitzichtpunt waar ook weer de kraampjes met indianenspullen stonden. Daar kochten we voor de kinderen een dromenvanger.

De betekenis werd ook goed uitgelegd: de goede dromen kwamen via het web in de steentjes terecht en vanuit die steentjes gingen de goede dromen via de kralen en de veren weer terug naar je hoofd. de kwade dromen bleven hangen in het web en verbrandden in deopkomende zon.

De dirtroad liep weer door een totaal ander deel van het park, waardoor we weer heel andere dingen zagen en die waren ook erg mooi. We hebben regelmatig foto's gemaakt. Die momenten waren ook wel prettig om even bij te komen van het gebots en geknal van de auto in alle putten en stenen in de weg.

Op de terugweg zagen we steeds vaker auto's die vastgelopen waren in het mulle zand, of een helling niet opkwamen. Met de vierwielaandrijving en goed kijken lukte het ons wel. Zo beleeft elke automobilist wer zijn eigen spannende avontuur.

Toen we weer bij het bezoekerscentrum waren, waren we ook wel echt klaar met het park en zijn we teruggereden naar Bluff. Daar lekker gedouched en de kleren gewassen. Toen deschone kleren weer in de koffers zaten zijn we naar het centrum van Bluff getrokken. Daar was Fort Bluff, dus ik dacht meteen aan Blauwbloezen, maar het bleek door de eerste kolonisten gebouwd. Veel huifkarren en hutten. Wel grappig om te zien.

De magen moesten weer gevuld worden en de kinderen wilden naar dezelde tent als gisteren, dus dat maar gedaan. Dat is echt zo'n eettent onder een rots aan een highway, maar dan niet met zoveel vrachtwagens. Daarna de kinderen naar bed en wij hebben nog lekker buiten gezeten met een glaasje wijn, naar de miljoenen sterren kijken. Zelfs de melkweg gezien.