En wat is een dag in dit park kort! Zelden zo'n mooie natuur gezien met zoveel kleuren steen boven elkaar dat zelfs ik de verschillen goed kon zien. En veel water, veel verschillende planten en bomen en natuurlijk veel zon.
park in te gaan en wat meer te wandelen dan dat we van plan waren.
Na het ontbijt wandelschoenen aan en naar de ingang van het park gewandeld. Dat was een paar honderd meter verderop. En daar stond de shuttlebus al klaar. Het busje reed erg rustig het park in en ondertussen draaiden ze een onverstaanbaar bandje af over de dingen die je onderweg zoal tegenkwam. En dat was erg mooi. Zoveel variantie in rotsen en planten op zo'n klein oppervlakte. De wanden van de canyon waar we doorreden werden steeds hoger en het dal steeds smaller. Op het laatste was er geen ruimte meer voor de weg en dat was ook onze eindhalte.
Voor de bus dan, want nu begon de wandeltocht pas echt. We gingen naar de Narrows. Na een mijl wandelen over een wandelpad langs rotsen, moerassen, waterpoelen en de rivier de Virgin (ja dezelde als van die canyon waar we gisteren met de auto over de snelweg doorreden) kwamen we bij een strandje aan waar ook het wandelpad niet meer verder kon. Hier begonnen de Narrows. We trokken onze waterwandelschoenen aan die we hier speciaal voor bij de Decathlon voor een prikkie hadden gekocht en stapten de rotsen op dienaast de rivier lagen. Nog geen 5 meter verder moesten we door de rivier waden naar de overkant. Jens is de kleinste, dus die zou als eerste erg nat kunnen worden, maar dat viel bij deze oversteek mee. Tot aan zijn knieen.
weer gingen we verder en de tweede oversteek kwam. Deze was serieus dieper en Laura stroopte Jens z'n broek zo hoog mogelijk op. Zijn pijpjes werden wat nat, maar we waren er nog steeds niet. Weer een eindje verder moesten we weer het water in en dit waren de eigenlijke Narrows. De rivier is het wandelpad, maar die bestond dus uit grote keien in het water. Voorzichtig zochten we onze weg door het water, terwijl de rotswanden zo'n honderd eter hoog aan elke kant stonden (als ze al niet hoger waren).
Als de doorgang smaller wordt, wordt het waterpijl...
Inderdaad, ook hoger. We kwamen op een punt waarna de mensen die ook dit 'pad' liepen tot aan hun oksels in het water waden. Dat was ik dus niet van plan en Laura ook niet. Lieve wel en die leverde haar t-shirt in. Zo'n 20 metere verder stond ze bijna tot aan haar kruis in het water. Toen kwam ze dansend terug. En dat was niet zo'n goed idee. Even later was ze dus helemaal nat. Kon ze net zo goed wel doorlopen, maar dat mocht niet van ons.
We gingen terug en na die val werd Jens wat baldadiger. Dat zou hem niet overkomen, maar zijn loopje was veelbetekenend. En inderdaad. Bijna waren we weer bij het pad toen Jens ook uitgleed. Niet helemaal, maar zijn zij was toch ook wel nat. Gelukkig scheen de zon utbundig en konden we op het strandje weer wat opdrogen.
Nadat we onze schoenen weer aankonden zijn we met de shuttle weer teruggereden naar de Zion Lodge. Een hotel met cafetaria midden in het park en daar aten we wat brood en de kinderen een pizzapunt. Daarna wilden we de emerald pools bezoeken, maar door een aardverschuiving was het pas na de lower pool weggespoeld en moesten we weer teruglopen. Dus bij de Lodge weer de shuttle gepakt, dieper de canyon in. Daar gingen we naar de Wheeping Rock. Een huilende rots dus. Water liep bovenop het Colorado Plateau de zandstenen ondergrond in en komt hier dus weer uit die rotsen gedruppeld. Bijzonder om te zien en ook de condor die kwam overvliegen had wel onze aandacht.
Daarna een andere pad ingeslagen dat omhoog liep, maar de zon zat enorm hard op dat deel van de berg te fikken, dus we zijn snel weer omgedraaid naar de shuttlebus om in de lodge een ijsje te eten. Zeg maar ijs. Toen we die op hadden wilden we de shuttle richting de uitgang oakken, want het was ondertussen wel weer laat geworden, maar het was zo druk dat we verschillende busjes moesten laten gaan voordat we zelf aan de beurt waren. En daar hadden we dus geen zin in. Daarom in het lege busje gestapt dat de canyon weer verder inreed en bij de Narrows weer omdraait richting de uitgang. Konden we mooi toch nog al dat moois zien.
Toen we uitgestapt waren liepen we weer naar onze kamer, maar onderweg liepen we nog wel even een restaurantje in om twee heerlijke salades en twee boterhammen met ham, kaas en zakje chips te kopen. Ik wachtte tot die klaar waren en Laura en de kinderen liepen vast vooruit om de zwemkleren aan te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten