In de Here

De wekker ging vroeg vanochtend. Nou ja, valt ook wel mee, maar de kinderen gaan eigenlijk elke vond te laat naar bed. Daar kunnen we eigenlijk niet zo heel veel aan veranderen. Met reisdagen ben je gewoon laat klaar met alles en de dingen die we zien zijn zo mooi, dat we er zo lang mogelijk willen blijven. Ach, het is vakantie.

Enfin, vandaag dus wel vroeg eruit. We gingen van Zion NP naar een dorpje in de buurt van Bryce NP en we wilden ook naar Bryce Canyon zelf. Na alles in de auto geladen te hebben, hebben we nog een lekkere lunch gekocht en zijn weer Zion ingereden. De route ging namelijk door een ander deel van dat park dan waar we gisteren waren. Een bonus voor ons dus. En wat voor een! Weer rotsen en bomen, maar de kleur was weer anders en in plaats van op de bodem van een canyon was dit landschap anders. Dan weer alsof je door de duinen reed, dan weer bergen en altijd kale rotsen met daarop struiken en bomen en altijd strepen van de stenen die langs elkaar geschraapt zijn tijdens de ijstijd.

Na Zion werd het landschap meer open en veranderde in een 'cowboy-en-indianenland', met prairie, bergen op de achtergrond en af en toe een lage canyon. Daar stak ook nog een ree de weg over. 

Na mijlen over zo'n land gereden te hebben sloegen we de UT12 in. Een scenic byway, zoals ze dat noemen. We reden vrijwel meteen de Red Canyon in. Een canyon uit vooral rode stenen en dennen. mooi contrast. De weg reed dat canyon uit en we reden weer op een vlakte. Daar sloegen we rechtsaf naar Bryce Canyon. Daar stond een bord waarin ze ons adviseerden om de shuttlebus te pakken. Omdat dit gisteren erg goed bevallen was deden we dat nu weer. En de bus stond al klaar. Snel onze wandelschoenen aangetrokken, de lunch meegepakt en in de bus gaan zitten. Deze reed vrij snel later al weg richting het park. Daar reden we eerst naar het laatste viewpoint en zo weer terug naar de ingang.

We hadden ons thuis al op dit park voorbereid en wisten daardoor welke wandelroute we wilden doen en dus ook bij welke halte we uit moesten stappen. Nog steeds hadden we het amphietheater nog niet gezien. Er liepen vanuit die halteplaats wandelpaden. maar we moesten allemaal plassen. Toch eerst kijken. En ineens zagen we waarvoor we gekomen waren: een enorm oppervlakte van gekleurde rotsen en gekleurde zandhopen. Veroorzaakt voor erosie. De rosten hadden de vorm van gordijnen of schoorsteenpijpen. 

Na het plassen en het eten van de lunch vertrokken we voor de wandetocht. Eerst bovenop richting een ander uitzichtpunt en van daaruit naar beneden. Laura moest eerst zeven kleuren #**^%@^ wegwerken vanwege de angst voor de kliffen, maar daar zette ze zich vrij vlot overheen. Daarna werd de tocht echt heel erg mooi. We liepen tussen de hoge steenzuilen door naar beneden en door de bossen, met de rosten gingen we weer terug richting het eerste uitzichtpunt. Ondertussen brak de zon door en zouden we eigenlijk weer opnieuw moeten beginnen aan de tocht vanwege de kleuren. Deze waren in de zon nog intenser. Slalommend tussen de Japanners en de haarspeldbochten volgend kwamen we via de Wallstreet weer boven. Wallstreet vanwege de smalle weg tussen hoge rotsen door. Die Japanners zagen we allen daar, dus zij zagen maar een heel klein deel. Jammer voor hun!

Het was tijd om te vertrekken. Weer in het busje terug, maar deze was nu veel voller. Gelukkig ben ik forens en dus propte ik de kinderen voor me uit de bus in en konden we nog zitten. 

Eenmaal weer onderweg was de route simpel. Alsmaar rechtdoor totdat we er waren. Dat was dus 37 mijl, zonder huizen, auto's of wat dan ook. Helemaal niks. O ja, twee pairiehonden staken de weg over en kon ik nog maar net ontwijken. 

Midden in de Black Canyon waren we er volgens de routeplanner, maar daar was dus helemaal niets. We moesten nog zo'n 5 mijl verder en toen waren we er. Een ranch van Mormonen, met genoeg exemplaren van het Boek Mormonen om ons te bekeren. De kamer is schoon, maar oud en zonder koelkast. Zijn we niet meer gewend. 

Lieve kon meteen gaan paardrijden, maar die knollen zijn wat groter dan ze gewend is en de Amerikaanse manier van paardrijden is anders dan dat zij kent, maar ze sloeg zicht er goed doorheen. Daarna wat rondgescharreld en op een paard met wagen door het dorpje gereden. Er werden wat gospels gezongen en we waren weer In de Here; bij de Witte Tent.

Nu zit iedereen bij een kampvuur en ga ik ook nog maar even kijken. Foto's wordt wat lastig, maar ik ga er toch wat proberen.